Tuesday, June 15, 2010

ඇගේ කතාව....

දුක් කම්කටොළු, සිත් තැවුල් දැනුනු නැති කෙනෙක් හොයන එක හරියට මිනිහෙක් නොමළ ගෙයකින් අබ මිටක් හොයනවා වගේ වැඩක්. හුඟක් වෙලාවට තමන් ගේ දුක තුනී කරගන්න පුළුවන් ඒ දුක කාටහරි කියලා. විශේෂයෙන්ම තමන් නොදන්නා කෙනකුට.

මගේ ජීවිතයේ වැඩි කාලයක් මම ගමන් බිමන් යන්න තෝරගත්තේ කෝච්චිය. කෝච්චි ජීවිතය වෙලාවකට අට ලෝ දහම වගේ කියලා මට හිතෙනවා. වෙලාවකට විනෝදයි. තවත් වෙලාවකට හරිම කම්මැලියි. සමහර වෙලාවට බයත් හිතෙනවා. ඔන්න ඔයවගේ හැම දේම එකට කලවම් උන කලවම් මැල්ලුමක් වගේ තමයි කෝච්චි ජීවිතය.

මෙහෙම යන එන කොට විවිධාකාර මිනිස්සු අපට මුණගැහෙනවා. සමහට වෙලාවට ඒ මුණගැහෙන අය කවදාවත් අපට අමතක වෙන්නෙ නෑ. සමහර විට එක දවසයි වෙන්න පුලුවන්. ඒත් ඒ අය සමුගන්නේ අපිට හිතන්න යමක් ඉතුරු කරලා.

කැම්පස් යන කාලේ අපට වෙලාවක් කලාවක් තිබුනෙ නෑ යන්න එන්න. දවසක් මට කලින් ගෙදර එන්න හිතුනා. . මගේ ගමන පැය දෙකක් විතර. ඉතින් වාඩි වෙලා යන්න ඕන නිසා මම බම්බලපිටියට යන්නෙ නැතුව මරදානටම ඇද්දා. දවල් වෙලාව. කෝච්චියටත් තව වෙලා තියෙනවා. මම දන්නෙම නැතුව මම ස්ටෙෂන් එකේ කැන්ටිම ලඟට ඇවිල්ලා. එක එක ජාතියෙ කෑම වලින් කැන්ටිමේ ෂෝ කේස් එක පිරිලා. කන්නේ මොනවද කියල හිතාගන්න බැරි හින්දා ගත්තා කිරි පැකට් එකක්. බාගයක් බොන්න ලැබුනෙ නෑ.

"මල්ලි මටත් බොන්න මොනවහරි අරන් දෙනවද?"

මම හැරිලා බැලුවා. අවුරුදු විසිපහක තිහක වගේ කෙල්ලෙක්. පොඩි ලස්සනකුත් තිබුනා. එක පාරටම පොඩි සතුටකුත් ආවා. එත් ඒ එක්කම පොඩි බයකුත් ආවෙ නැතුව නෙවෙයි. මොන ගිනි ගෙඩියක් ද දන්නේ නෑනේ.

මල්ලි කියල කතා කරපු හින්දා පොඩි දුකකුත් ආවා.කොහොම උනත් උදව්වක් නෙ.

අපේ අම්මා තාත්තා කියලා තියෙන්නෙ පුලුවන් දෙයක් නම් තරාතිරම බලන්නේ නැතුව කාටත් උදව් කරන්න කියලයි. කවුරුහරි උදව්වක් බලාගෙන අපි ලඟට ආපු වෙලාවට ඒක වෙන කෙනෙක් ගෙ ඇඟේ ගහලා බෝල පාස් කරන පුරුද්දක් අපේ පවුලේ කාටවත් තිබුනේ නෑ. මම දෙපාරක් හිතුවේ නෑ.

මගේ ලඟින්ම වාඩිවෙලා බීම බොන "අක්කා" දිහා මම බලාගෙන හිටියා. එයා හැසිරුනේ හරියට දවස් ගානකින් කාලා බීලා නෑ වගේ. බීම එකක් වත් බොන්න සල්ලි නැති උනාට එයාගේ සෝබනේ නම් අඩුවක් තිබුනෙ නෑ.කරන්න පුළුවන් සියලුම මෝස්තර ටික කරගෙන තමයි එයා හිටියේ. මෙයාගෙ සල්ලි නැති වෙලාද දන්නෙ නෑ. මට එහෙමත් හිතුනා. කාපු බීපු තැන්වල සතා සරුපය වත් ඉන්නෙ නෑ කියලා කතාවක් තියෙනෙවනේ.

"මගේ කෝච්චියට වෙලාව හරි...මම එහෙනම් යන්නම්."

"කොහාටද මල්ලි යන්නේ."
මම මොකටද මෙයාට යන තැන කියන්නෙ.
"මම යන්නේ මාතර කෝච්චියේ." බහින තැන මම කිව්වේ නෑ.

"මම යන්නෙත් ගාල්ලට..."

කෝච්චිය ආවා. අක්කව මඟ හරින්න මට හිතුනෙ නෑ.

"ටිකට් එක ගත්තට පස්සේ මට කීයක් වත් ඉතුරු උනේ නෑ.ඒකයි ඔයාට කරදර කලේ."
"පාන්දරම තමයි කොළඹ එන්න පිටත් උනේ. හරි හමන් කෑමක් වැටුනෙ නෑ." අක්කා කතාවට වැටුනා.
"මම ආවා කෙනෙක් මුණගැගෙන්න..." ඉතුරු ටික කියන්න ලැබුනෙ නෑ. මෙන්න මෙයා අඬන්න ගත්තා.

මාව නිකන් කරකවල අතඇරියා වගේ. මම මේ මොන ලෙඩක් ද දාගත්තේ කියල මට හිතුනා.
"ඉතින් ඒ කෙනා හම්බුනාද?"මම ඇහුවා.

ඒක දිග කතාවක් මල්ලි. ඔයා අහගෙන ඉන්න කැමති නම් මම කියන්නම්. දැන් මම ළිං කටට වැටිලා ඉවරයි. මෙයාගෙ කතාව අහනවා ඇරෙන්න මට කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ.

ඇගේ කතාව....මෙතැන් සිට...

මගේ ගෙවල් ගාල්ලේ. මම ඉස්කෝලෙ යන කාලේ ම මට ප්‍රේම සම්බන්දයක් තිබුනා. ආදරය කරන්න පටන් ගත්තු දවසේ ඉඳලා ම අපේ ගෙවල් වලින් අපට බාධාවක් තිබුනෙ නෑ. ගෙදරට හැන්ගි මුත්තන් සෙල්ලම් කරන්න කවදාවත් අපට ඕන කමක් තිබුනෙ නෑ. මම හිතුවෙ මේ ලෝකේ ඉන්න වාසනාවන්තම කෙල්ල මම යි කියලා. අපි දෙන්නා ඉක්මනටම කසාද බැන්දා.

මගෙ මහත්තයට කොළඹට මාරුවක් ලැබුනේ අපි බැඳලා ටික කාලයක් ගත උනාම. මමත් වැඩ කලේ බැංකුවේ නිසා මාත් මාරුවක් හදාගෙන අපි දෙන්නම කොළඹ ආවා. කොළඹට ආවට පස්සේ මාව නිකන් ම ඒ ජීවිතයට හුරු උනා. ඇත්තටම මට ගම අමතක උනා ද මං දන්නෙ නෑ. මට ගොඩක් යාලුවො ඇති උනා.

අමිල කියන්නෙ අපේ බැංකුවට නිතර ආ ගිය කෙනෙක්. නළුවෙක් වගේ ලස්සනක් නැති උනාට කතාවෙන් මිනිස්සු නම්මගන්න පුලුවන් හැකියාවක් අමිලට තිබුනා. අමිලව මට පෙනුනෙ දෙවියෙක් වගේ. බැංකුවට වැඩකට ආව වෙලාවට එයා හැමදාම මාත් එක්ක අඩුම තරමේ පැය බාගයක් වත් කතා කරලා තමයි ගියේ.

එයා කියන කරන දේවල්, උයන පිහන හැටි, යන එන ගමන් බිමන්, ඔක්කොම විස්තර මාත් එක්ක කියන්න එයා පුරුදු වෙලා හිටියා. මට මුලින් අමිල ගැන ඇති උනේ අනුකම්පාවක්. කාලයක් යනකොට අමිල මගේ හොඳ යාළුවෙක් උනා. නිතර නිතර අමිල මට දුරකතන ඇමතුම් දෙන්න පටන් ගත්තා. එයාට මගේ මහත්තයාගේ හිත දිනාගන්නත් එච්චර අමාරු උනේ නෑ.

කාලයක් යනකොට අමිල අපේ පවුලේ හිතවතෙක් උනා. එයා අපේ ගෙදර ඉඳලා හිටලා යන්න එන්න ගත්තා.
මාත් අමිලට ගොඩක් සමීප උනා. අපි දෙන්නා නිතර නිතර ෆෝන් එකෙන් කතා කරන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒ කතා කලාම එයා පොඩි එකා වගේ ඔක්කොම විස්තර මාත් එක්ක කියනවා. ඉතින් මටත් හිතුනේ අමිල ගොඩක් හොඳ කෙනෙක් කියලා.

ටික කාලෙකදි මට අමිලව නැතුවම බැරි උනා. අමිලටත් එහෙමයි. අපි දෙන්නා අතර දන්නෙම නැතුව අමුතුම සම්බන්ධයක් ඇති උනා. අපි ප්ලෑන් කරලා එහෙ මෙහෙ ගියා. මගේ මහත්තයටත් අමිල ගැන පස්සේ කේන්තියක් ඇති උනා.එයා මට කෝල් කරනවට මගේ මහත්තයා කැමති උනේ නෑ. මට දැන් තේරෙනවා කොච්චර යාළුවෙක් උනත් ඕනෑවට වඩා සමීප වෙන්න හොඳ නෑ කියන එක. ඒත් මම නැවත්තුවෙ නෑ. අපිට හම්බෙන්න බැරි උනත් අමිල හැම තිස්සෙම මට කතා කලා.

මගේ මහත්තයා ගැනත් මට මේ වෙනකොට කළකිරීමක් ඇති උනා. ඒ එයාගේ නරක හින්දා නෙවේ. අමිල නිසා. සමහර වෙලාවට අමිල නිසා මම මගේ සමහර දේවල් කැප කලා. ඒ තරමට අමිල මගේ හිත හදලයි තිබුනෙ.
මේ වගේ දේවල් හැමදාම හංගන්න බෑ. කවදාහරි එලිවෙනවා. මගේ මහත්තයට අමිල ගෙයි මගෙයි සම්බ්න්දය ආරන්චි උනා. කොච්චර දෙවියෙක් වගේ කෙනෙක් උනත් මෙහෙම වෙලාවකදි කේන්ති යන එක සාධාරණයි. අන්තිම ප්‍රතිපලය උනේ අපි දෙන්නා වෙන් වෙන්න තීරණය කරපු එකයි. මම බය උනේ නෑ. මොනවා උනත් මට අමිල ඉන්නවා නෙ..කියලයි මම හිතුවෙ. මම ඔක්කොම අත ඇරල දාලා ආපහු ගමේ ගියා. මම අමිලට කතා කරල කිව්වේ මාව ඔයා ලඟට ගන්න කියලයි. මට පුදුම හිතුනා. අමිල කතා කලේ හරියට මැරිලා ඉපදිලා වගේ. එයා කිව්වේ ඔය ඔක්කොම අත ඇරලා ඔයා මහත්තයා ගාවට යන්න කියලා.

පස්සෙ මම අමිල ගැන ආරන්චි කරලා බැලුවා. හොඳ මූණ පෙන්නුවට එයා හොඳ කෙනෙක් නෙව් කියල මට ආරන්චි උනා. එයාගේ යාළුවෝ කියපු හැටියට එයා "ගෑණුන්ගෙන් ආතල් ගන්න කෙනෙක් ". එයා ළඟදි බඳිනවා කියලත් මට ආරංචි උනා. එයාව හොයාගෙන තමයි මම මේ කොළඹ අවේ. මම එයාගෙ වැඩ කරන තැනටත් ගියා. දැන් තමයි මට තේරෙන්නේ කොහෙද යන ඇඹලයෙක් වෙනුවෙන් මම මගේ මහත්තයාවත් නැති කරගත්තා නේද කියලා.

.........................
මම බහින තැනට ළං උනා. ඒ කතාව බොහොම සරල නිතර අපට අහන්න ලැබෙන ජාතියෙ කතාවක්. ඒ උනාට මමත් ඒ වෙනකොට කෙනෙක් ට ආදරය කරමින් හිටිපු නිසා මට "අක්කා" ගේ කතාව දේවල් හොඳට වැදුනා. මින්ස්සු න් ට තව අය ඕන නම් ඒ අය කසාද බඳින්නේ මොකටද. කොච්චර ආදරය කලත් මිනිහෙක් ගෑණියෙක් "පිට යන්න" ගතවෙන්නෙ කොච්චර පොඩි කාලයක් ද?

මම කෝච්චියෙන් බැස්සෙ මෙන්න මේ ප්‍රශ්න ටික ඔලුවෙ පටෝගෙන.

කොච්චර යාලු කම් තිබුනත් පවුල් උනාට පස්සේ ටිකක් පරිස්සම් වෙන්න. අපි යාළුවෝ කියල හිතාගෙන ඉන්න අය සමහර වෙලාවට අවස්ථාවාදියෝ. මේ කතාවේ කතා නායිකාවට වුණ දේ බලන්න. මිනිස්සුන්ගේ දුර්වල තැන් බලලා විස ඔලුවට දාලා පවුල් කඩා ඉහිරවන අයගෙන් පරිස්සම් වෙන්න. නියපොත්තෙන් කඩන්න තියෙන දේ පොරවෙන් කපන්න ඉඩ තියෙන එපා.

Tuesday, June 8, 2010

අපි වටේ ඉන්නේ නියම යාළුවොද?

මිනිස්සුන් ට ජීවත් වෙන්න ආදරය අත්‍යවශ්‍යයි. හරිහමන් ආදරයක් ලැබුනු නැති පුද්ගලයා සමාජයටම වෛර කරනවා. ඒ වගේම තමයි මිතුරු කම. ජීවිතයේ තමන්ට දකින දකින හැම පුද්ගලයා එක්කම යාලු කම් පවත්වන්න බැහැ. මම විශ්වාස කරන්නේ කෙනෙක් ට ජීවිතයේ හොඳ යාලුවො ඉන්න පුලුවන් අතේ ඇඟිලි ගානටත් වඩා අඩුවෙන් කියලයි. යම් කෙනෙක් තමන්ට මුණ ගැහෙන හැම කෙනාටම හොඳ මූන පෙන්නනවා නම් ඒ කෙනා ඉතා භයානක කෙනෙක්.

අනික හොඳ යාලුවෙක් නම් තමන්ගේ අදහස් අනෙකා එක්ක හුවමාරු කරගන්න ඕන. එතකොට තමයි යාලු කම කියන එක පවතින්නේ. සමහර මිනිස්සු කතාවට පෝර දමමින් තමන් ගේ යාලුවාගේ සියලු සියුම් තැන් පවා එලියට අදිනවා. නමුත් තමන්ගේ කිසිම දෙයක් අනෙකා සමඟ හුවමාරු කරගන්නේ නෑ. මදිවට ඒ අය අර කලින් ඇදපු සියුම් තැන් මතකේ හොඳට රඳවගෙන ඉන්නෙ වෙලාව බලලා අනිත් කෙනාව පාගලා දාන්න.

වැදගත්ම කාරනාව තමයි මේ වගේ භයානක මිනිස්සුන් ව අනිත් අයට අඳුනගන්න ගොඩාක් කල් යන එක. සමහර වෙලාවට මුලු ජීවිත කාලෙටම ඒ පුද්ගලයාගේ හරි ස්වරූපය අනිත් අයට අඳුනගන්න බැරි වෙන්න පුලුවන්. යාලුකම මුවාවෙන් මේ අය බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ උදව්වක්. එහෙමත් නැත්නම් වෙන අපි හීනෙන් වත් නොහිතන ජාතියේ දෙයක්.

යාලුකම් පවත්වගෙන යන එකත් වෙලාවකට අමාරු වැඩක්. සමහරු හිතන්නේ නිතර නිතර දුරකතන ඇමතුමක් දීලා ඕපා දූප ටිකක් කතා කලාම අන්න එතනයි යාලුකම තියෙන්නේ කියලා. මේ වගේ දේවල් වලින් පවුල් ජීවිතය වලට පවා හානි වෙන්න පුලුවන්. සමහර පුද්ගයන් ඉන්නවා කාන්තාවන්ට අතිශය ඇල්ම දක්වන. මේ අය තමන් ගේ ඒ සියුම් ආශාවන් සපුර ගන්නනේ කිනම් හෝ ගෑණු පරාණයක් සමග අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදිලා. කාන්තාව මේ ගැන කිසිවක් දන්නේ නැහැ. ඒ අය හිතන්නේ මේ පුද්ගලයා තමන්ට ඇති හිතවත් කමට තමයි මේ කතා කරන්නේ කියලා.

කලින් සඳහන් උනා වගේ මේ වගේ පුද්ගයලයින් ව අඳුනා ගැනීම බොහෝ දුරට අසීරුයි. යාලුකමේ මුවාවෙන් අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙන මෙවැනි අනංගයින් ගේ ඇත්තේ නියමාකාර යහලු කමක් නෙවෙයි. කාන්තාවන් ඉදිරියේ ඉතාමත් හොඳ මූණක් පෙන්වා ගෙන ඉන්නා මොවුන් යටි හිතෙන් කල්පනා කරන්නේ අදාල කාන්තාව සමග යහන් ගත වෙන විදියක්. ඉතාම දුක් බර කාරණය තමයි මෙවැනි බැටළු හම් පොරවාගත් නරියන්ගේ ගති පිටට එලි නොවීම. නියමාකාර මිතුරෙක් නම් දවසකට සතියකට වරක් නෙවෙයි. අවුරුදු දහයක් ගිහින් මතක් උනත් අර පරණ මිතුරු කම එහෙම ම තියෙනවා. ඒක නිසා යාලුකම් පවත්වන්න නිතර නිතර දුරකතන ඇමතුම දෙන්න අවශ්‍යතාවක් නැහැ. සමහර කපටි මිනිස්සු මෙහෙම කරන්නේ හැමෝගෙම හොඳ හිත තියාගන්න. අර කියමනකුත් තියෙනවානෙ Everybody's friend is nobody's friend කියලා.

තවත් මිතුරු කොට්ටාසයක් ඉන්නවා තමන්ගේ වැඩේටම විතරයි. තමන් කිසිම දෙයක් නොදන්නා බව පෙන්නලා අනිත් අයගෙන් උදවු ගන්න මේ අය හරිම දක්ෂයි. ඒත් තවකෙනෙක් උදවුවක් බලාපොරොත්තුවෙන් එනකොට ඒක වෙන කෙනක් ට පවරලා අත පිහිදගන්න එක මේ ජාතියේ අයගේ තවත් ලක්ෂණයක්. මෙවැනි පුද්ගයන් මිතුරෙක් ට උදව්වක් කරන්නේ ලෙන්ගතුකමකින් නෙවෙයි. ඒ අය උදව්ව කරන්නේ සාප කරමින්. මේ කට්ට මට කන්න උනා නේද කියල හිත හිත. හැබැයි තමන්ට වාසියක් වෙනවා කියලා තේරුනොත් මෙවැනි අය උදව් කරන්නේ තමන් ගෙ අම්මා තාත්තා වත් නොකරන ගානට.

තවත් කොටසක් ඉන්නවා උදව්වට විතරක් මතක් වෙනවා. අනිත් වෙලාවට උන්නද මළාද කියල බලන්නෙ නෑ. තමන්ට උදව්වක් ඕන වෙලාවට ඒක කරගන්නකම් පණ උනත් දෙන්න මේ අය සූදානම්. තැලෙන යකඩෙ උඩ පැන පැන තලන්න මේ අයට හොඳට පුලුවන්. මළ ගෙදරකින් හරි කමක් නෑ තමන් ගේ වැඩේ කෙරෙන්නයි මේ අයට ඕන.

සමහරු ‍යාළුවට කරදරයක් උනාම බොරුවට අනේ අපොයි කියලා දුක් වෙනවා. ඒත් හිත යටින් තියෙන්නෙ සතුටක්. කරදරයෙන් අයින් උනාම බොරුවට සතුටු වෙලා හිත යටින් සාප කරනවා "අනේ මූ ට හරි ගියානෙ" කියලා.

හැම ආගමකම හොඳමිතුරන් වටහා ගන්නේ කොහොමද කියලා දේශනා කරලා තියෙනවා. ඒ අතරින් බුදු දහමේ නරක මිතුරන් බැහැර කරන්නේ කොහොමද, හොඳ මිතුරන් තෝර ගන්නේ කොහොමද කියලා ටිකක් කියන්නත් මේ වෙලාවේ ඉඩක් ගනිමු.

අඤ්ඤදත්තුහර - යමක් ලබා ගැනීමට පමණි
මෙවැනි අයගේ ලක්ෂණ කීපයක් මෙහෙම සඳහන් වෙනවා

හිස් අතින් එනවා. මිතුරාගෙන් යමක් බලාපොරොත්තු වෙනවා
පොඩි දෙයක් දීලා ලොකු දෙයක් මිතුරාගෙන් බලාපොරොත්තු වෙනවා
තමන්ට බයක් කරදරයක් වෙලාවට විතරක් මිතුරාව මතක් වෙනවා
මේ වගේ අය මිතුරු ඇසුර කරන්නෙ තමන් ගෙ ප්‍රයෝජනයටම විතරයි.

වචීපරම - මේ අයගෙ වැඩ ඔක්කොම වචනෙන් විතරයි

මෙන්න මේ වගේ ලක්ෂණ තමයි මේ අයගේ තියෙන්නෙ

මේ අය මිතුරන් ට සංග්‍රහ කරන්නෙ කල් පැනපු තමන් ට වැඩක් නැති දේවල් වලින්.
උදව්වක් ඕන වෙලාවට මේ අය හොයාගන්න වත් නෑ.

අනුප්පියභාණී - මේ අය මිතුරා ළඟ හොඳ කියන අයයි.
තමන් ගේ යාළුවා කරන හොඳ නරක දෙකටම මේ අය උල්පන්දන් දෙනවා.
ඇති තැන හොඳ කියල නැති තැන නරක කියනවා.

අපාය සහාය - වචනයෙන් ම මේ අය කවුද කියලා පේනවනේ. මේ වගේ අය තමන් ගේ යාලුවන්ව හැම නරක වැඩකටම යොමු කරනවා. සූදුවට මත් පැනට වගේ.

අනිත් අතට හොඳ මිතුරන් ගැනත් මේ වගේම විස්තර වෙනවා.

උපකාරක
උපකාරක මිතුරා තමන්ගේ මිතුරාව කරදරයක් උන වෙලාවට ආරක්ෂා කරනවා.
මිතුරාගේ දේපල වස්තුව රකිනවා.
මිතුරා බය උනාම ඒ බය නැති කරන්න උදවු කරනවා
උවමනා විටදි දෙගුනයකින් සංග්‍රහ කරනවා

සමාන සුක්ඛ දුක්ඛ
මේ වර්ගයේ පුද්ගලයා අනෙකාගේ රහස් අහලා රැකගන්නවා වගේම තමන් ගේ රහසුත් මිතුරා එක්ක බෙදාහදාගන්නවා. අපහසු අවස්ථාවකදි පිහිට වෙන මේ අය මිතුරා වෙනුවෙන් ජීවිතය හරි දෙන්න පුලුවන් අයයි.

අත්ථක්ඛායි
තමාගේ මිතුරාව වරදින් වලක්වලා හොඳ දේවල් වලට යොමු කරන ලක්ෂණය මේ අයගේ දකින්නට පුලුවන්.

ආනුකම්පික
මිතුරාගේ දුකේ දි දුක් වෙලා සතුටෙදි සතුටු වෙන්න මේ අයට පුලුවන්. තමන්ගේ මිතුරාගේ අගුණ කියන්නේ නැතුව මිතුරා ගේ ගුණ කියන එකත් මේ අයගේ ලක්ෂණයක්.

යාලුකම් පවත්වන්න කොන්දේසි දාගන්න එපා. අනේ කලෙකින් කතා කරපු නැති නිසා අරයා තරහ වෙලා ඇති, එයා මොනව හිතයි ද දන්නෑ, මේ උදව්ව නොකලොත් එයා තරහ වෙයි ද දන්නෙ නෑ, එයා අපිට කලානේ ඒ නිසා අපි එයාට කරන්න ඕන. මෙන්න මේ වගේ වෙන්න එපා. තමන්ගේ හොඳ යාලුවෙක් නම් අර කලින් කිව්ව වගේ අවුරුදු ගනනාවක් වෙන් වෙලා හිටියත් කවදාවත් තමන් ව අමතක කරන්නෙ නෑ.

(දහම් කරුණු උපුටා ගත්තේ...

පොසොන් පොහොය වෙනුවෙන් සංස්කෘතික කටයුතු දෙපාර්තමේන්තුව මගින් තිළින කරපු පොත් පිංචකින්...
බු.ව. 2546)

Monday, June 7, 2010

යට ගියාව (අවසාන කොටස...)

සති මාස ගනන් ගෙවිලා ගියා. චන්දිමා නිසා මගේ හැම දවසක් ම අලුත් උනා. හැමදාම උදේ පාන්දර කටු තියෙන රෝස මල් අතරින් පිපුණු ඒ පිච්චමල දකින්න තරම් මම කොච්චර වාසනාවන්තද. හැමතැනම දුවපු මගේ හිත චන්දිමා නිසා එකතැනකට උනා.

මගේ යාලුවො නම් කිව්වෙ "මචං චන්දිමා නම් උඹට හොඳටම ගැලපෙනවා" කියලයි. ඒත් මම කොහොමද හිත හදාගෙන චන්දිමා ට මේ ගැන කියන්නෙ. මම නිකන් පාවෙන සරුංගලයක් වගේ. මම මගෙ ජීවිතේ කවදාවත් සැලසුම් කරපු කෙනෙක් නෙවෙයි. චන්දිමා මට කැමති වෙන එකක් නෑ කියලයි නිතරම මගේ හිත මට කිව්වෙ.

ඇත්තටම චන්දිමා වගේ කෙල්ලෙක් මම මගේ ජීවිතේටම දැකල තිබුනෙ නෑ. තමන් ව කැපිලා පේන්න ගෑණු ළමයි නොකරන්නේ මොනවද? සමහරු මේක්-අප් තට්ටු තට්ටු තවරගන්නනවා. සමහරු සින්ග්ලිෂ් වලින් කතාව. තව සමහරු ඉන්නේ තමන් හරීම ලස්සනයි කියල හිතාගෙන. මේ එකක්වත් චන්දිමාගෙ තිබුනෙ නෑ. රෝස මල ලස්සන තමයි. ඒත් රෝස මල් වල නටුවල කටු. චන්දිමා රෝස මලක් නෙවෙයි. පිච්ච මලක්. එයාට කවදාවත් රෝස මලක් වෙන්න ඕන උනෙත් නෑ. රෝස මල් වෙන්න දඟලන කිඩාරම් මල් අතරේ එයා හැමදාම පිච්ච මලක්.

අපි හිතන දේවල් ඒ විදියටම වෙනව නම් මේ ලෝකේ කොච්චර සුන්දරද. මගේ අවුරුදු හතරක කැම්පස් ජීවිතයත් ඉවර උනා. ඉඳල හිටල කැම්පස් ගියා. ඒ යනකොට චන්දිමාව බලන්න යන්න මම අමතක කලේ නෑ.

මගේ ජීවිතේ කාලකන්නිම කාලේ ගතවෙමින් තිබුනෙ. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් ම මම කාලකන්නියෙක් උනා. ඒ කාලෙ මගේ එකම හයියට හිටියේ මගෙ අම්මයි තාත්තයි අක්කයි මගේ හොඳම යාලුවො අතලොස්සකුයි. ඒ අය පුලුවන් තරම් මගේ කාලකන්නිකම නැති කරන්න උත්සහ කලා. චන්දිමා ගැන තිබුනු මගේ දහසක් බලාපොරොත්තු වලලලා දාන්න මම කලේ ලොකු සටනක්.

හැමෝම මට කිව්වෙ වැඩිදුර ඉගෙනගන්න කියලා. ඔය අතරේ තමයි මට මම මේ දැන් ඉන්න දිහාවට එන්න මගක් පෑදුනේ. මගේ ජීවිතයේ කවදාවත් නොහිතපු පැත්තකට මාව පාවෙලා යනවා වගේ තේරුනා.

මගේ ළඟින් ම හිටපු සමහර යාලුවෝ නම් මට කිව්වේ චන්දිමාවත් කසාද බැඳගෙන ඔය යන ගමන පලයන් කියලා. ඒත් මම කොහොමද එච්චර ආත්මාර්තකාමියෙක් වෙන්නේ. හුඟක් මිනිස්සු තනියම ඉගෙන ගන්න කියලා පිටරට යනවා. ඊට පස්සේ තමන් ට තනියම ඉන්න බැරිවෙනකොට තමයි ගෑණු මතක් වෙන්නෙ. ඔන්න ඊට පස්සෙ තමන්ගේ රටට දුවලා ගිහින් කසාදයක් බැඳගෙන එනවා. චන්දිමාව ඒ වගේ අමාරුවක දාන්න මම හීනෙන් වත් හිතුවේ නෑ.

මේ මොනවත් චන්දිමා දැන්ගෙන හිටියෙ නෑ. දවසක් මට චන්දිමා ගෙන් කෝල් එකක් ආවා.

"හෙලෝ අකලංක...කොහොමද..."
"වරදක් නෑ. ඔයාට කොහොමද..." මම ත් අමාරුවෙන් ඇහුවා.

"හොඳයි...මේ ඉරිදා ඔයාට වැඩක් ද?"
"එහෙම විශේෂ වැඩක් නම් නෑ චන්දිමා ඇයි...?" මමත් වීරයා වගේ උත්තර දුන්නා. මට නිකම් උණ වගේ. ඇයි චන්දිමා මෙහෙම අහන්නේ.

"මට ඔයාව හම්බෙන්න ඕන අකලංක..." චන්දිමාගෙ කටහඬෙත් පොඩි වෙවුලන ගතියක් මට තේරුනා.

"හෙට හවස පහට බෝධියේ උඩ මලුවට එන්න පුලුවන් ද...?"

දෙයියනේ...මම කොහොමද බෑ කියන්නේ.

මට රෑ නින්ද ගියේ නෑ.මුලු රෑම මම කල්පනා කලේ ඇයි චන්දිමා මට කතා කලේ කියලයි...

පහුවෙනිදට එලි උනා. අමාරුවෙන් දවස ගත කරලා ගෙදරටත් බොරුවක් කියලා පන්සල් යන්න සූදානම් උනා.

ගැහෙන හිතත් අරගෙන මම උඩ මලුවට ගොඩ උනා. තාප්පෙට හේත්තු වෙලා ගඟ දිහා බලගෙන ඉන්න චන්දිමාව හොයාගන්න මට එච්චර අමාරු උනේ නෑ. මම ඈතට වෙලා බලන් හිටියා. කවදාවත් නොතිබුන බලාපොරොත්තු වලින් එයාගේ මූන පිරිලා තිබුනා. දිගට දිගේ ඇඳන් උන්නු සුදු ගවුම නිසා ඇත්තටම චන්දිමාව පෙනුනේ පුංචි සුරංගනාවියක් වගේ. තවත් මට බලන් ඉන්න බැහැ.

මම චන්දිමා ලඟටම ගියා. අහිංසකී...මට හිතුනා.

"චන්දිමා...."
කිසිම කලබලයක් තිබුනේ නෑ. එයා එයාගේ අහින්සක ඇස් පුංචි කරලා මා දිහා බැලුවා. තත්පර ගනනකදි අපි දෙන්නා වචන දාහකට වඩා දේවල් ඇස් වලින් හුවමාරු කර ගන්න ඇති.

චන්දිමා ආයිමත් ගඟ දිහා බලා ගත්තා...

"ඇයි චන්දිමා මට එන්න කිව්වේ"

චන්දිමා හිමීන් මගේ අත අල්ලා ගත්තා. ආයිමත් අර අහිංසක ඇස් දෙක පුංචි කරලා මගේ ඇස් දෙකට එබුනා. මගේ පපුව විනාඩියට හැත්තෑ දෙවාරයක් නෙවෙයි, හත් දහස් දෙසිය වාරයක් ගැගෙන්න ඇති.

"මම ඔයාට ආදරෙයි අකලංක...."

මගේ පපුව හිරවෙනවා වගේ මට දැනුනා. මම මොකක් ද දෙන උත්තරේ. මම තව කී දවසද මේ රටේ ඉන්නේ. මම කොහොමද චන්දිමාට කියන්නේ මම එයාට කොච්චර ආදරේ ද කියලා. ජීවිතයේ සමහර දේවල් තියෙනවා අපි කාටවත් පාලනය කරන්න බැරි දේවල්. සමහරු ඒවට දෛවය කියලත් කියනවා. ඒ වගේ වෙලාවල් වලදි අපි හුඟක් අසරණ වෙනවා.

මම හිත හදාගත්තා.

"මේ අහන්න චන්දිමා...මට ඔයාට කැමති වෙන්න බෑ. මට හිතෙන්නෙ නෑ ඔයයි මායි ගැලපෙනවා කියලා. අනික මම තව සුමාන දෙකයි මෙහෙ ඉන්නේ. ඊට පස්සේ මම ඉගෙන ගන්න රටින් පිට යනවා. අනික මට තව ගොඩක් ඉගෙන ගන්න තියෙනවා...මට දැන්ම ආදරයක් ගැන හිතන්න බැහැ..."

ලෝකෙම තියෙන බොරු ටිකක් මට කොහෙන් ආවද මන්දා. චන්දිමා ගෙ අහිංසක ඇස් දෙක අගට පුංචිම පුංචි කඳුලු බිංදු දෙකක් ආවා. ඒ කඳුලු කැට දෙක කම්මුල් දිගේ රූටලා බිමට වැටෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. මගේ පුංචි සුරංගනාවි ව තුරුලු කරන් මමත් ඔයාට ආදරෙයි කියල මුලු ලෝකෙටම කෑ ගහල කියන්න ඇත්නම්....

"එහෙනම් අපි යමුද චන්දිමා..."

"ඔයා යන්න අකලංක.මට තව ටිකක් ඉන්න ඕන. මම මගේ ජීවිතේ මුලින්ම ආදරෙයි කියලා කිව්වෙ ඔයාට. ඒත් ඇයි මටම මෙහෙම උනේ."

"ඔයාට මට වඩා හුඟක් හොඳ කෙනෙක් ලැබෙයි...දුක් වෙන්න එපා"

"යන්න අකලංක...ඔයා යන්න...."

ඉර රතු පාට ගුලියක් වෙලා නිදාගන්න සැරසෙමින් තිබුනා. මැරෙන්න තරම් දුකක් මගේ හිතේ තියාගෙන මම ගෙදරට ගොඩ උනා. දුක තුනී වෙන්න මම කලේ පුලුවන් තරම් අඬපු එකයි.

මට ආත්මාථකාමියෙක් වෙලා චන්දිමා මගේම කරගන්න තිබුනා. එහෙම උනා නම් ඒ අහිංසකීට ගොඩාක් දුක් විඳින්න වෙනවා. චන්දිමා අදටත් දන්නේ නැතුව ඇති මම කොච්චර එයාට ආදරේ ද කියලා. ඒක එයා දැනගන්නවට වත් මම කැමති නෑ. එතකොට එයාට ගොඩාක් දුක හිතෙයි.

කවදාවත් ආත්මාර්ථකාමී වෙලා ආදරය පස්සේ දුවන්න එපා. එහෙම ලබා ගන්න ආදරයට වටිනාකමක් දෙන්න බැහැ. අද හුඟක් දෙනා ආදරය ගනු දෙනුවක් කරගෙන. ආදරයට ම විතරක් ආදරය කරන්න. එතකොට ඒ ආදරය සදාකාලික නැතත් මැරෙන තුරාවටම හරි අපේ හිත් තුල ජීවත් වෙයි.




















Thursday, June 3, 2010

යට ගියාව 3

එදා දවසම මම හිටියෙ සිහියකින් නෙවේ. බලන බලන තැන සුරංගනාවි ඉන්නවා. ඇයි මටම වෙන්නෙ, මම හිතුවා. "එයා අක්ක කෙනෙක්..." වාසනා කියපු දේ මගේ කන් දෙකේ හැමතිස්සෙම දෝංකාර දුන්නා.

කාලය පාවෙලා ගියා. මගේ යාලුවො කීප දෙනෙක් ව වත් මග ඇරලා වාසනා ලගෙ කෝච්චි කට්ටියට හිමින් සෙට් වෙන්න මට පුලුවන් උනා. සුරංගනාවි හරි අමුතුයි. ඒ අමුත්ත ට මම ගොඩක් ආස කලා. එයා වැඩිය කතා කලේ නෑ. අනිත් අය කියන ඒවට අහිංසක කමට හිනාවෙන එක තමයි එයා වැඩිපුර කලේ. වෙලාවකට මට හිතුනා මේ කුරුවල් උන කට්ට කයිරාටික කමින් පිරුණ ලෝකෙක මේ වගේ සුරංගනාවියක් මොනවට පහල උනාද කියල.

දවසක් හොඳටම වැස්ස. මම ස්ටෙෂන් එකට ආවෙ බාගෙට නාල. දැන් නම් සබන් කෑල්ලක් විතරයි අඩු. මම මටම සාප කරගෙනම ස්ටේෂන් එක ඇතුලට ආවා. මගෙ ඇස් දිව්වෙ සුරංගනාවි හොයාගෙන. කවුරුත් නෑ. මදැයි නාගෙන ආවා. මම ගෙදරින් එලියට බහිනකොට මට ඇහුනා අම්මා තාත්තට කියනවා, "මොන කුලප්පුවකට යනවද මන්දා තෙමීගෙන...තව කෝච්චි නෑ වගේ නෙ.."
මමත් ඉතින් මට නෙවී වගේ අවා.

අද හරි වගේ...අඩු ගානේ වාසනාවත් නෑ නෙ රන්ඩුවක් වත් අල්ලන්න.

මම අර මොකාද එක ගිලපු මොකාද වගේ ඉන්නවා. කෝච්චිය එන්න තව වෙලා තියෙනවා.

"අකලංක..." මගේ පිටිපස්සෙන් ඇවිත් කවුද මට කතා කලා.

මට අදහාගන්න බෑ. පුංචි සුරංගනාවි අද හරියට පිනි වැටුණු පිච්ච මලක් වගේ. වැස්සට එයා තෙමිලා. මාව මොහොතකට ගොලු උනා. මට මුලු කෙල්ලො සංහතියම එපා උනා. පිච්ච මල් වගේ ඉන්න පුලුවන් කෙල්ලො ඇයි රෝස මල් වෙන්න දඟලන්නේ. මට හිතුනා. මගේ සුරංගනාවිට පුලුවන් මුලු ලෝකෙටම චාම් කම මොකක්ද කියලා උගන්නන්න.

"ආ...ගූඩ් මෝ(ර්)නින් චන්දිමා..." මම අමාරුවෙන් වචන ගලපගෙන මුල්ම වතාවට නම කියලා එයාට කතා කලා. කොච්චර උනත් එයාට කටක් ඇරලා අක්කා කියන්න මගෙ දිව නැමුනෙ නෑ.

"ගූඩ් මෝ(ර්)නින්...අද වාසනා ල නෑ වගේ නේද...?"

"ඔව් වැස්ස නිසා වෙන්න ඇති..අපරාදෙ කෝච්චිය මිස් වෙයි නේ..."
මම වැස්ස වලාහක දෙවියන්ට හිත යටින් ස්තුති කලා.මම එහෙම කිව්වට මම හිත යටින් ප්‍රාර්ථනා කලේ "අනේ දෙයියනේ අද වාසනා ලට ට්‍රේන් එක මිස් වෙයන්" කියලා.

දෙයියො මගෙ මූන බැලුවා. මමයි චන්දිමයි කෝච්චියට ගොඩ උනා.

අපි හිමින් කතාවට වැටුනා. කතාව කිව්වට මම ප්‍රශ්න අහනවා. එයා උත්තර දෙනවා. සමහර ප්‍රශ්න වලට ඔලුවෙන් විතරයි.

අර කතාවක් තියෙනවා නෙ හිඟන්නා ගෙ පාත්තරේ හෙනහුරා වැටෙනවා කියලා. ඔන්න මගදි අපිට උදැල්ලක් වැටුනා. චන්දිමා ගේ ඉස්කෝලෙ යාලුවෙක් මගදි අපිව දැකලා අපි හිටපු තැනට.

චන්දිමා ගෙ යාලුවා කතා පෙට්ටියක්. එත් මගේ සුරංගනාවි කිසිම කලබලයක් නෑ.

"ඒ කාලේ හරි ෂෝක් නේද චන්දි...ඒ ලෙවල් ක්ලාස් එක තමයි මම නම් කැමතිම..."

ඔන්න මට පොටක් පෑදුනා.

"ඔය ගොල්ල ඒ ලෙවල්ස් කලේ මොන අවුරුද්දෙද..."
චන්දිමා ආයිමත් අහිංසකව හිනා උනා.

"අපි 2000..." යාලුවා පැනලා කියපි

මාව නිකන් පාවෙනවා වගේ තේරුනා. දහසක් බලාපොරොත්තු තත්පර කීපයක් ඇතුලත මගේ ඔලුවෙ වැඩ කලා. මම එච්චර අවාසනාවන්ත නෑ.

චන්දිමා අක්ක කෙනෙක් තමයි. මම හිතපු තරම් අක්ක කෙනෙක් නෙවෙයි. මම ඒ ලෙවෙල් කලේ 2001.

මගේ බලාපොරොත්තු අලුත් උනා. ඒත් මේ වගේ ලොකු සතුටක් එනකොට හිතට පොඩි බයකුත් ආවෙ නැතුව නෙවෙයි.

"වැඩිපුර හිනා උනහම අඬන්න වෙනවා..." අපේ තාත්තා නිතර කියන කතාවක් මට මතක් උනා...