පොර කාල නැග්ගට මොකද මේ කෝච්චියේ ඒ තරමට සෙනග හිට්යේ නෑ. ඒක නිසා මට සුරංගනාවි හොයාගන්න අමාරු උනේ නෑ.
"මචං දැන් කොහොමද එන්ටර් වෙන්නෙ." එකෙක් අහනවා.
දැන් ඉතින් එකම ක්‍රමය තමයි වෛරක්කාරිත් එක්ක චැට් එකක් දාන එක. අපේ උන් ටික පොඩ්ඩක් ෂේප් කරල මම කිට්ටු උනා.
ස්ටේෂන් දෙකක් යන්න උනේ නෑ. හතුරිගෙ රේඩාර් එකට මාව අහු උනා. දැන් මොකක් වෙයිද? පරණ හතුරු කම් මතක් කරලා මෙයා එක පාරටම මගෙ ඇඟට ගොඩ උනොත්...ඊටත් මේ දෙනෝ දාහක් ඉස්සරහ.
"හලෝ අකලංක"
මාව නිකන් කරකවල අත ඇරියා වගේ. මෙන්න මෙයා මගේ නම කියල මට අත වනනවා. වැඩෙන් බාගයක් හරි වගේ. මට හිතුනා. හැබයි මිනිස්සුන්ට හතුරන්ගෙ නම් ලු වැඩියෙන් මතක. පොඩි බයකුත් හිතට ආවෙ නැත්තෙ නෑ.
ඕන දෙයක්... මම තව ටිකක් කිට්ටු උනා.
"අපෝ ඔයගොල්ලන්ව දකින්න තියෙන අමාරුව. මම හිතන්නෙ ඒ ලෙවල් කරාට පස්සේ මේ හම්බුනාමද කොහෙද නේද.දැන් මොකද කරන්නේ...ෂුවර් එකටම කැම්පස් වෙන්න ඇති..."
ඔන්න දැන් තමයි මගේ ඇඟට ටිකක් ලේ ටිකක් ඉනුවේ.
"ඔව් නේ...ගොඩාක් කාලෙකට පස්සේ."
මම හොරෙන් පුංචි සුරංගනාවි දිහා බැලුවා. වේගෙන් ඇදෙන කොච්චියේ ජනේලෙ අතරින් එයා සිතිජය දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. ජනේලෙන් එන හුළඟට එයා එයාගෙ අහිංසක ඇස් දෙක පියාගන්නවා. ඒ මූණේ තිබුනෙ පුදුම සැහැල්ලුවක්. චූටිම චූටි දම් පාට කරාබු දෙකකුයි හීනිම හීනි මාලයකුයි ඇරෙන්න කිසිම ආභරණයක් එයා පැළඳගෙන හිටියෙ නෑ.
මම මේ වගේ කෙල්ලො සිය ගානකගෙ පස්සෙන් ගිහිල්ලා ඇති. ඒත් මේ පුංචි සුරංගනාව මාව මොහොතකට වෙනම ලෝකෙකට අරන් ගියා.
කෝච්චිය ගමනාන්තය ටත් එන්න ලං උනා. සුරංගනාවි අපිත් එක්ක කතාවට වැටෙන පාටක් නෑ. මට පොඩි දුකකුත් හිතුනා. එයා එයාගේ ලෝකෙ. කල්පනාවක.
බැරිම තැන මම වෛරක්කාරිට වචනෙ දැම්මා.
"මේ වාසනා...මේ...මේ..."
වාසනා කට ඇරන් බලන් ඉන්නවා.
මම සුරංගනාවි ව ඇහින් පෙන්නලා වාසනාගෙන් ඇහුවා..."මෙයා කවුද"
ඔන්න ඒ පාර අර වාසනාගේ සුපුරුදු කට ඇරුනා...
"ආ...එහෙනම් මේකටයි මේ දිවි හිමියෙන් ඇවිත් තියෙන්නෙ. මේ...මල්ලී...ඒවා ගැන හිතලා පව් පුරවගන්න එපා. එයා අක්ක කෙනෙක්..."
මගේ ඔලුව ඇතුලෙ පාට පාට නිලා කූරු මල් වෙඩි දස දහස් ගනන් පත්තු වෙන්න පටන් ගත්තා. මොහොතකට මට හිතන්න අමතක උනා. ඒ වෙලාවෙ එහෙම උනේ ඇයි කියල මට අදටත් හිතාගන්න බෑ.
.....විරාමයකට අවසර........
No comments:
Post a Comment