ඇගේ කතාව....

දුක් කම්කටොළු, සිත් තැවුල් දැනුනු නැති කෙනෙක් හොයන එක හරියට මිනිහෙක් නොමළ ගෙයකින් අබ මිටක් හොයනවා වගේ වැඩක්. හුඟක් වෙලාවට තමන් ගේ දුක තුනී කරගන්න පුළුවන් ඒ දුක කාටහරි කියලා. විශේෂයෙන්ම තමන් නොදන්නා කෙනකුට.

මගේ ජීවිතයේ වැඩි කාලයක් මම ගමන් බිමන් යන්න තෝරගත්තේ කෝච්චිය. කෝච්චි ජීවිතය වෙලාවකට අට ලෝ දහම වගේ කියලා මට හිතෙනවා. වෙලාවකට විනෝදයි. තවත් වෙලාවකට හරිම කම්මැලියි. සමහර වෙලාවට බයත් හිතෙනවා. ඔන්න ඔයවගේ හැම දේම එකට කලවම් උන කලවම් මැල්ලුමක් වගේ තමයි කෝච්චි ජීවිතය.

මෙහෙම යන එන කොට විවිධාකාර මිනිස්සු අපට මුණගැහෙනවා. සමහට වෙලාවට ඒ මුණගැහෙන අය කවදාවත් අපට අමතක වෙන්නෙ නෑ. සමහර විට එක දවසයි වෙන්න පුලුවන්. ඒත් ඒ අය සමුගන්නේ අපිට හිතන්න යමක් ඉතුරු කරලා.

කැම්පස් යන කාලේ අපට වෙලාවක් කලාවක් තිබුනෙ නෑ යන්න එන්න. දවසක් මට කලින් ගෙදර එන්න හිතුනා. . මගේ ගමන පැය දෙකක් විතර. ඉතින් වාඩි වෙලා යන්න ඕන නිසා මම බම්බලපිටියට යන්නෙ නැතුව මරදානටම ඇද්දා. දවල් වෙලාව. කෝච්චියටත් තව වෙලා තියෙනවා. මම දන්නෙම නැතුව මම ස්ටෙෂන් එකේ කැන්ටිම ලඟට ඇවිල්ලා. එක එක ජාතියෙ කෑම වලින් කැන්ටිමේ ෂෝ කේස් එක පිරිලා. කන්නේ මොනවද කියල හිතාගන්න බැරි හින්දා ගත්තා කිරි පැකට් එකක්. බාගයක් බොන්න ලැබුනෙ නෑ.

"මල්ලි මටත් බොන්න මොනවහරි අරන් දෙනවද?"

මම හැරිලා බැලුවා. අවුරුදු විසිපහක තිහක වගේ කෙල්ලෙක්. පොඩි ලස්සනකුත් තිබුනා. එක පාරටම පොඩි සතුටකුත් ආවා. එත් ඒ එක්කම පොඩි බයකුත් ආවෙ නැතුව නෙවෙයි. මොන ගිනි ගෙඩියක් ද දන්නේ නෑනේ.

මල්ලි කියල කතා කරපු හින්දා පොඩි දුකකුත් ආවා.කොහොම උනත් උදව්වක් නෙ.

අපේ අම්මා තාත්තා කියලා තියෙන්නෙ පුලුවන් දෙයක් නම් තරාතිරම බලන්නේ නැතුව කාටත් උදව් කරන්න කියලයි. කවුරුහරි උදව්වක් බලාගෙන අපි ලඟට ආපු වෙලාවට ඒක වෙන කෙනෙක් ගෙ ඇඟේ ගහලා බෝල පාස් කරන පුරුද්දක් අපේ පවුලේ කාටවත් තිබුනේ නෑ. මම දෙපාරක් හිතුවේ නෑ.

මගේ ලඟින්ම වාඩිවෙලා බීම බොන "අක්කා" දිහා මම බලාගෙන හිටියා. එයා හැසිරුනේ හරියට දවස් ගානකින් කාලා බීලා නෑ වගේ. බීම එකක් වත් බොන්න සල්ලි නැති උනාට එයාගේ සෝබනේ නම් අඩුවක් තිබුනෙ නෑ.කරන්න පුළුවන් සියලුම මෝස්තර ටික කරගෙන තමයි එයා හිටියේ. මෙයාගෙ සල්ලි නැති වෙලාද දන්නෙ නෑ. මට එහෙමත් හිතුනා. කාපු බීපු තැන්වල සතා සරුපය වත් ඉන්නෙ නෑ කියලා කතාවක් තියෙනෙවනේ.

"මගේ කෝච්චියට වෙලාව හරි...මම එහෙනම් යන්නම්."

"කොහාටද මල්ලි යන්නේ."
මම මොකටද මෙයාට යන තැන කියන්නෙ.
"මම යන්නේ මාතර කෝච්චියේ." බහින තැන මම කිව්වේ නෑ.

"මම යන්නෙත් ගාල්ලට..."

කෝච්චිය ආවා. අක්කව මඟ හරින්න මට හිතුනෙ නෑ.

"ටිකට් එක ගත්තට පස්සේ මට කීයක් වත් ඉතුරු උනේ නෑ.ඒකයි ඔයාට කරදර කලේ."
"පාන්දරම තමයි කොළඹ එන්න පිටත් උනේ. හරි හමන් කෑමක් වැටුනෙ නෑ." අක්කා කතාවට වැටුනා.
"මම ආවා කෙනෙක් මුණගැගෙන්න..." ඉතුරු ටික කියන්න ලැබුනෙ නෑ. මෙන්න මෙයා අඬන්න ගත්තා.

මාව නිකන් කරකවල අතඇරියා වගේ. මම මේ මොන ලෙඩක් ද දාගත්තේ කියල මට හිතුනා.
"ඉතින් ඒ කෙනා හම්බුනාද?"මම ඇහුවා.

ඒක දිග කතාවක් මල්ලි. ඔයා අහගෙන ඉන්න කැමති නම් මම කියන්නම්. දැන් මම ළිං කටට වැටිලා ඉවරයි. මෙයාගෙ කතාව අහනවා ඇරෙන්න මට කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ.

ඇගේ කතාව....මෙතැන් සිට...

මගේ ගෙවල් ගාල්ලේ. මම ඉස්කෝලෙ යන කාලේ ම මට ප්‍රේම සම්බන්දයක් තිබුනා. ආදරය කරන්න පටන් ගත්තු දවසේ ඉඳලා ම අපේ ගෙවල් වලින් අපට බාධාවක් තිබුනෙ නෑ. ගෙදරට හැන්ගි මුත්තන් සෙල්ලම් කරන්න කවදාවත් අපට ඕන කමක් තිබුනෙ නෑ. මම හිතුවෙ මේ ලෝකේ ඉන්න වාසනාවන්තම කෙල්ල මම යි කියලා. අපි දෙන්නා ඉක්මනටම කසාද බැන්දා.

මගෙ මහත්තයට කොළඹට මාරුවක් ලැබුනේ අපි බැඳලා ටික කාලයක් ගත උනාම. මමත් වැඩ කලේ බැංකුවේ නිසා මාත් මාරුවක් හදාගෙන අපි දෙන්නම කොළඹ ආවා. කොළඹට ආවට පස්සේ මාව නිකන් ම ඒ ජීවිතයට හුරු උනා. ඇත්තටම මට ගම අමතක උනා ද මං දන්නෙ නෑ. මට ගොඩක් යාලුවො ඇති උනා.

අමිල කියන්නෙ අපේ බැංකුවට නිතර ආ ගිය කෙනෙක්. නළුවෙක් වගේ ලස්සනක් නැති උනාට කතාවෙන් මිනිස්සු නම්මගන්න පුලුවන් හැකියාවක් අමිලට තිබුනා. අමිලව මට පෙනුනෙ දෙවියෙක් වගේ. බැංකුවට වැඩකට ආව වෙලාවට එයා හැමදාම මාත් එක්ක අඩුම තරමේ පැය බාගයක් වත් කතා කරලා තමයි ගියේ.

එයා කියන කරන දේවල්, උයන පිහන හැටි, යන එන ගමන් බිමන්, ඔක්කොම විස්තර මාත් එක්ක කියන්න එයා පුරුදු වෙලා හිටියා. මට මුලින් අමිල ගැන ඇති උනේ අනුකම්පාවක්. කාලයක් යනකොට අමිල මගේ හොඳ යාළුවෙක් උනා. නිතර නිතර අමිල මට දුරකතන ඇමතුම් දෙන්න පටන් ගත්තා. එයාට මගේ මහත්තයාගේ හිත දිනාගන්නත් එච්චර අමාරු උනේ නෑ.

කාලයක් යනකොට අමිල අපේ පවුලේ හිතවතෙක් උනා. එයා අපේ ගෙදර ඉඳලා හිටලා යන්න එන්න ගත්තා.
මාත් අමිලට ගොඩක් සමීප උනා. අපි දෙන්නා නිතර නිතර ෆෝන් එකෙන් කතා කරන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒ කතා කලාම එයා පොඩි එකා වගේ ඔක්කොම විස්තර මාත් එක්ක කියනවා. ඉතින් මටත් හිතුනේ අමිල ගොඩක් හොඳ කෙනෙක් කියලා.

ටික කාලෙකදි මට අමිලව නැතුවම බැරි උනා. අමිලටත් එහෙමයි. අපි දෙන්නා අතර දන්නෙම නැතුව අමුතුම සම්බන්ධයක් ඇති උනා. අපි ප්ලෑන් කරලා එහෙ මෙහෙ ගියා. මගේ මහත්තයටත් අමිල ගැන පස්සේ කේන්තියක් ඇති උනා.එයා මට කෝල් කරනවට මගේ මහත්තයා කැමති උනේ නෑ. මට දැන් තේරෙනවා කොච්චර යාළුවෙක් උනත් ඕනෑවට වඩා සමීප වෙන්න හොඳ නෑ කියන එක. ඒත් මම නැවත්තුවෙ නෑ. අපිට හම්බෙන්න බැරි උනත් අමිල හැම තිස්සෙම මට කතා කලා.

මගේ මහත්තයා ගැනත් මට මේ වෙනකොට කළකිරීමක් ඇති උනා. ඒ එයාගේ නරක හින්දා නෙවේ. අමිල නිසා. සමහර වෙලාවට අමිල නිසා මම මගේ සමහර දේවල් කැප කලා. ඒ තරමට අමිල මගේ හිත හදලයි තිබුනෙ.
මේ වගේ දේවල් හැමදාම හංගන්න බෑ. කවදාහරි එලිවෙනවා. මගේ මහත්තයට අමිල ගෙයි මගෙයි සම්බ්න්දය ආරන්චි උනා. කොච්චර දෙවියෙක් වගේ කෙනෙක් උනත් මෙහෙම වෙලාවකදි කේන්ති යන එක සාධාරණයි. අන්තිම ප්‍රතිපලය උනේ අපි දෙන්නා වෙන් වෙන්න තීරණය කරපු එකයි. මම බය උනේ නෑ. මොනවා උනත් මට අමිල ඉන්නවා නෙ..කියලයි මම හිතුවෙ. මම ඔක්කොම අත ඇරල දාලා ආපහු ගමේ ගියා. මම අමිලට කතා කරල කිව්වේ මාව ඔයා ලඟට ගන්න කියලයි. මට පුදුම හිතුනා. අමිල කතා කලේ හරියට මැරිලා ඉපදිලා වගේ. එයා කිව්වේ ඔය ඔක්කොම අත ඇරලා ඔයා මහත්තයා ගාවට යන්න කියලා.

පස්සෙ මම අමිල ගැන ආරන්චි කරලා බැලුවා. හොඳ මූණ පෙන්නුවට එයා හොඳ කෙනෙක් නෙව් කියල මට ආරන්චි උනා. එයාගේ යාළුවෝ කියපු හැටියට එයා "ගෑණුන්ගෙන් ආතල් ගන්න කෙනෙක් ". එයා ළඟදි බඳිනවා කියලත් මට ආරංචි උනා. එයාව හොයාගෙන තමයි මම මේ කොළඹ අවේ. මම එයාගෙ වැඩ කරන තැනටත් ගියා. දැන් තමයි මට තේරෙන්නේ කොහෙද යන ඇඹලයෙක් වෙනුවෙන් මම මගේ මහත්තයාවත් නැති කරගත්තා නේද කියලා.

.........................
මම බහින තැනට ළං උනා. ඒ කතාව බොහොම සරල නිතර අපට අහන්න ලැබෙන ජාතියෙ කතාවක්. ඒ උනාට මමත් ඒ වෙනකොට කෙනෙක් ට ආදරය කරමින් හිටිපු නිසා මට "අක්කා" ගේ කතාව දේවල් හොඳට වැදුනා. මින්ස්සු න් ට තව අය ඕන නම් ඒ අය කසාද බඳින්නේ මොකටද. කොච්චර ආදරය කලත් මිනිහෙක් ගෑණියෙක් "පිට යන්න" ගතවෙන්නෙ කොච්චර පොඩි කාලයක් ද?

මම කෝච්චියෙන් බැස්සෙ මෙන්න මේ ප්‍රශ්න ටික ඔලුවෙ පටෝගෙන.

කොච්චර යාලු කම් තිබුනත් පවුල් උනාට පස්සේ ටිකක් පරිස්සම් වෙන්න. අපි යාළුවෝ කියල හිතාගෙන ඉන්න අය සමහර වෙලාවට අවස්ථාවාදියෝ. මේ කතාවේ කතා නායිකාවට වුණ දේ බලන්න. මිනිස්සුන්ගේ දුර්වල තැන් බලලා විස ඔලුවට දාලා පවුල් කඩා ඉහිරවන අයගෙන් පරිස්සම් වෙන්න. නියපොත්තෙන් කඩන්න තියෙන දේ පොරවෙන් කපන්න ඉඩ තියෙන එපා.

අපි වටේ ඉන්නේ නියම යාළුවොද?

මිනිස්සුන් ට ජීවත් වෙන්න ආදරය අත්‍යවශ්‍යයි. හරිහමන් ආදරයක් ලැබුනු නැති පුද්ගලයා සමාජයටම වෛර කරනවා. ඒ වගේම තමයි මිතුරු කම. ජීවිතයේ තමන්ට දකින දකින හැම පුද්ගලයා එක්කම යාලු කම් පවත්වන්න බැහැ. මම විශ්වාස කරන්නේ කෙනෙක් ට ජීවිතයේ හොඳ යාලුවො ඉන්න පුලුවන් අතේ ඇඟිලි ගානටත් වඩා අඩුවෙන් කියලයි. යම් කෙනෙක් තමන්ට මුණ ගැහෙන හැම කෙනාටම හොඳ මූන පෙන්නනවා නම් ඒ කෙනා ඉතා භයානක කෙනෙක්.

අනික හොඳ යාලුවෙක් නම් තමන්ගේ අදහස් අනෙකා එක්ක හුවමාරු කරගන්න ඕන. එතකොට තමයි යාලු කම කියන එක පවතින්නේ. සමහර මිනිස්සු කතාවට පෝර දමමින් තමන් ගේ යාලුවාගේ සියලු සියුම් තැන් පවා එලියට අදිනවා. නමුත් තමන්ගේ කිසිම දෙයක් අනෙකා සමඟ හුවමාරු කරගන්නේ නෑ. මදිවට ඒ අය අර කලින් ඇදපු සියුම් තැන් මතකේ හොඳට රඳවගෙන ඉන්නෙ වෙලාව බලලා අනිත් කෙනාව පාගලා දාන්න.

වැදගත්ම කාරනාව තමයි මේ වගේ භයානක මිනිස්සුන් ව අනිත් අයට අඳුනගන්න ගොඩාක් කල් යන එක. සමහර වෙලාවට මුලු ජීවිත කාලෙටම ඒ පුද්ගලයාගේ හරි ස්වරූපය අනිත් අයට අඳුනගන්න බැරි වෙන්න පුලුවන්. යාලුකම මුවාවෙන් මේ අය බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ උදව්වක්. එහෙමත් නැත්නම් වෙන අපි හීනෙන් වත් නොහිතන ජාතියේ දෙයක්.

යාලුකම් පවත්වගෙන යන එකත් වෙලාවකට අමාරු වැඩක්. සමහරු හිතන්නේ නිතර නිතර දුරකතන ඇමතුමක් දීලා ඕපා දූප ටිකක් කතා කලාම අන්න එතනයි යාලුකම තියෙන්නේ කියලා. මේ වගේ දේවල් වලින් පවුල් ජීවිතය වලට පවා හානි වෙන්න පුලුවන්. සමහර පුද්ගයන් ඉන්නවා කාන්තාවන්ට අතිශය ඇල්ම දක්වන. මේ අය තමන් ගේ ඒ සියුම් ආශාවන් සපුර ගන්නනේ කිනම් හෝ ගෑණු පරාණයක් සමග අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදිලා. කාන්තාව මේ ගැන කිසිවක් දන්නේ නැහැ. ඒ අය හිතන්නේ මේ පුද්ගලයා තමන්ට ඇති හිතවත් කමට තමයි මේ කතා කරන්නේ කියලා.

කලින් සඳහන් උනා වගේ මේ වගේ පුද්ගයලයින් ව අඳුනා ගැනීම බොහෝ දුරට අසීරුයි. යාලුකමේ මුවාවෙන් අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙන මෙවැනි අනංගයින් ගේ ඇත්තේ නියමාකාර යහලු කමක් නෙවෙයි. කාන්තාවන් ඉදිරියේ ඉතාමත් හොඳ මූණක් පෙන්වා ගෙන ඉන්නා මොවුන් යටි හිතෙන් කල්පනා කරන්නේ අදාල කාන්තාව සමග යහන් ගත වෙන විදියක්. ඉතාම දුක් බර කාරණය තමයි මෙවැනි බැටළු හම් පොරවාගත් නරියන්ගේ ගති පිටට එලි නොවීම. නියමාකාර මිතුරෙක් නම් දවසකට සතියකට වරක් නෙවෙයි. අවුරුදු දහයක් ගිහින් මතක් උනත් අර පරණ මිතුරු කම එහෙම ම තියෙනවා. ඒක නිසා යාලුකම් පවත්වන්න නිතර නිතර දුරකතන ඇමතුම දෙන්න අවශ්‍යතාවක් නැහැ. සමහර කපටි මිනිස්සු මෙහෙම කරන්නේ හැමෝගෙම හොඳ හිත තියාගන්න. අර කියමනකුත් තියෙනවානෙ Everybody's friend is nobody's friend කියලා.

තවත් මිතුරු කොට්ටාසයක් ඉන්නවා තමන්ගේ වැඩේටම විතරයි. තමන් කිසිම දෙයක් නොදන්නා බව පෙන්නලා අනිත් අයගෙන් උදවු ගන්න මේ අය හරිම දක්ෂයි. ඒත් තවකෙනෙක් උදවුවක් බලාපොරොත්තුවෙන් එනකොට ඒක වෙන කෙනක් ට පවරලා අත පිහිදගන්න එක මේ ජාතියේ අයගේ තවත් ලක්ෂණයක්. මෙවැනි පුද්ගයන් මිතුරෙක් ට උදව්වක් කරන්නේ ලෙන්ගතුකමකින් නෙවෙයි. ඒ අය උදව්ව කරන්නේ සාප කරමින්. මේ කට්ට මට කන්න උනා නේද කියල හිත හිත. හැබැයි තමන්ට වාසියක් වෙනවා කියලා තේරුනොත් මෙවැනි අය උදව් කරන්නේ තමන් ගෙ අම්මා තාත්තා වත් නොකරන ගානට.

තවත් කොටසක් ඉන්නවා උදව්වට විතරක් මතක් වෙනවා. අනිත් වෙලාවට උන්නද මළාද කියල බලන්නෙ නෑ. තමන්ට උදව්වක් ඕන වෙලාවට ඒක කරගන්නකම් පණ උනත් දෙන්න මේ අය සූදානම්. තැලෙන යකඩෙ උඩ පැන පැන තලන්න මේ අයට හොඳට පුලුවන්. මළ ගෙදරකින් හරි කමක් නෑ තමන් ගේ වැඩේ කෙරෙන්නයි මේ අයට ඕන.

සමහරු ‍යාළුවට කරදරයක් උනාම බොරුවට අනේ අපොයි කියලා දුක් වෙනවා. ඒත් හිත යටින් තියෙන්නෙ සතුටක්. කරදරයෙන් අයින් උනාම බොරුවට සතුටු වෙලා හිත යටින් සාප කරනවා "අනේ මූ ට හරි ගියානෙ" කියලා.

හැම ආගමකම හොඳමිතුරන් වටහා ගන්නේ කොහොමද කියලා දේශනා කරලා තියෙනවා. ඒ අතරින් බුදු දහමේ නරක මිතුරන් බැහැර කරන්නේ කොහොමද, හොඳ මිතුරන් තෝර ගන්නේ කොහොමද කියලා ටිකක් කියන්නත් මේ වෙලාවේ ඉඩක් ගනිමු.

අඤ්ඤදත්තුහර - යමක් ලබා ගැනීමට පමණි

මෙවැනි අයගේ ලක්ෂණ කීපයක් මෙහෙම සඳහන් වෙනවා

හිස් අතින් එනවා. මිතුරාගෙන් යමක් බලාපොරොත්තු වෙනවා

පොඩි දෙයක් දීලා ලොකු දෙයක් මිතුරාගෙන් බලාපොරොත්තු වෙනවා

තමන්ට බයක් කරදරයක් වෙලාවට විතරක් මිතුරාව මතක් වෙනවා

මේ වගේ අය මිතුරු ඇසුර කරන්නෙ තමන් ගෙ ප්‍රයෝජනයටම විතරයි.

වචීපරම - මේ අයගෙ වැඩ ඔක්කොම වචනෙන් විතරයි

මෙන්න මේ වගේ ලක්ෂණ තමයි මේ අයගේ තියෙන්නෙ

මේ අය මිතුරන් ට සංග්‍රහ කරන්නෙ කල් පැනපු තමන් ට වැඩක් නැති දේවල් වලින්.

උදව්වක් ඕන වෙලාවට මේ අය හොයාගන්න වත් නෑ.

අනුප්පියභාණී - මේ අය මිතුරා ළඟ හොඳ කියන අයයි.

තමන් ගේ යාළුවා කරන හොඳ නරක දෙකටම මේ අය උල්පන්දන් දෙනවා.

ඇති තැන හොඳ කියල නැති තැන නරක කියනවා.

අපාය සහාය - වචනයෙන් ම මේ අය කවුද කියලා පේනවනේ. මේ වගේ අය තමන් ගේ යාලුවන්ව හැම නරක වැඩකටම යොමු කරනවා. සූදුවට මත් පැනට වගේ.

අනිත් අතට හොඳ මිතුරන් ගැනත් මේ වගේම විස්තර වෙනවා.

උපකාරක

උපකාරක මිතුරා තමන්ගේ මිතුරාව කරදරයක් උන වෙලාවට ආරක්ෂා කරනවා.

මිතුරාගේ දේපල වස්තුව රකිනවා.

මිතුරා බය උනාම ඒ බය නැති කරන්න උදවු කරනවා

උවමනා විටදි දෙගුනයකින් සංග්‍රහ කරනවා

සමාන සුක්ඛ දුක්ඛ

මේ වර්ගයේ පුද්ගලයා අනෙකාගේ රහස් අහලා රැකගන්නවා වගේම තමන් ගේ රහසුත් මිතුරා එක්ක බෙදාහදාගන්නවා. අපහසු අවස්ථාවකදි පිහිට වෙන මේ අය මිතුරා වෙනුවෙන් ජීවිතය හරි දෙන්න පුලුවන් අයයි.

අත්ථක්ඛායි

තමාගේ මිතුරාව වරදින් වලක්වලා හොඳ දේවල් වලට යොමු කරන ලක්ෂණය මේ අයගේ දකින්නට පුලුවන්.

ආනුකම්පික

මිතුරාගේ දුකේ දි දුක් වෙලා සතුටෙදි සතුටු වෙන්න මේ අයට පුලුවන්. තමන්ගේ මිතුරාගේ අගුණ කියන්නේ නැතුව මිතුරා ගේ ගුණ කියන එකත් මේ අයගේ ලක්ෂණයක්.

යාලුකම් පවත්වන්න කොන්දේසි දාගන්න එපා. අනේ කලෙකින් කතා කරපු නැති නිසා අරයා තරහ වෙලා ඇති, එයා මොනව හිතයි ද දන්නෑ, මේ උදව්ව නොකලොත් එයා තරහ වෙයි ද දන්නෙ නෑ, එයා අපිට කලානේ ඒ නිසා අපි එයාට කරන්න ඕන. මෙන්න මේ වගේ වෙන්න එපා. තමන්ගේ හොඳ යාලුවෙක් නම් අර කලින් කිව්ව වගේ අවුරුදු ගනනාවක් වෙන් වෙලා හිටියත් කවදාවත් තමන් ව අමතක කරන්නෙ නෑ.

(දහම් කරුණු උපුටා ගත්තේ...

පොසොන් පොහොය වෙනුවෙන් සංස්කෘතික කටයුතු දෙපාර්තමේන්තුව මගින් තිළින කරපු පොත් පිංචකින්...

බු.ව. 2546)

යට ගියාව (අවසාන කොටස...)

සති මාස ගනන් ගෙවිලා ගියා. චන්දිමා නිසා මගේ හැම දවසක් ම අලුත් උනා. හැමදාම උදේ පාන්දර කටු තියෙන රෝස මල් අතරින් පිපුණු ඒ පිච්චමල දකින්න තරම් මම කොච්චර වාසනාවන්තද. හැමතැනම දුවපු මගේ හිත චන්දිමා නිසා එකතැනකට උනා.

මගේ යාලුවො නම් කිව්වෙ "මචං චන්දිමා නම් උඹට හොඳටම ගැලපෙනවා" කියලයි. ඒත් මම කොහොමද හිත හදාගෙන චන්දිමා ට මේ ගැන කියන්නෙ. මම නිකන් පාවෙන සරුංගලයක් වගේ. මම මගෙ ජීවිතේ කවදාවත් සැලසුම් කරපු කෙනෙක් නෙවෙයි. චන්දිමා මට කැමති වෙන එකක් නෑ කියලයි නිතරම මගේ හිත මට කිව්වෙ.

ඇත්තටම චන්දිමා වගේ කෙල්ලෙක් මම මගේ ජීවිතේටම දැකල තිබුනෙ නෑ. තමන් ව කැපිලා පේන්න ගෑණු ළමයි නොකරන්නේ මොනවද? සමහරු මේක්-අප් තට්ටු තට්ටු තවරගන්නනවා. සමහරු සින්ග්ලිෂ් වලින් කතාව. තව සමහරු ඉන්නේ තමන් හරීම ලස්සනයි කියල හිතාගෙන. මේ එකක්වත් චන්දිමාගෙ තිබුනෙ නෑ. රෝස මල ලස්සන තමයි. ඒත් රෝස මල් වල නටුවල කටු. චන්දිමා රෝස මලක් නෙවෙයි. පිච්ච මලක්. එයාට කවදාවත් රෝස මලක් වෙන්න ඕන උනෙත් නෑ. රෝස මල් වෙන්න දඟලන කිඩාරම් මල් අතරේ එයා හැමදාම පිච්ච මලක්.

අපි හිතන දේවල් ඒ විදියටම වෙනව නම් මේ ලෝකේ කොච්චර සුන්දරද. මගේ අවුරුදු හතරක කැම්පස් ජීවිතයත් ඉවර උනා. ඉඳල හිටල කැම්පස් ගියා. ඒ යනකොට චන්දිමාව බලන්න යන්න මම අමතක කලේ නෑ.

මගේ ජීවිතේ කාලකන්නිම කාලේ ගතවෙමින් තිබුනෙ. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් ම මම කාලකන්නියෙක් උනා. ඒ කාලෙ මගේ එකම හයියට හිටියේ මගෙ අම්මයි තාත්තයි අක්කයි මගේ හොඳම යාලුවො අතලොස්සකුයි. ඒ අය පුලුවන් තරම් මගේ කාලකන්නිකම නැති කරන්න උත්සහ කලා. චන්දිමා ගැන තිබුනු මගේ දහසක් බලාපොරොත්තු වලලලා දාන්න මම කලේ ලොකු සටනක්.

හැමෝම මට කිව්වෙ වැඩිදුර ඉගෙනගන්න කියලා. ඔය අතරේ තමයි මට මම මේ දැන් ඉන්න දිහාවට එන්න මගක් පෑදුනේ. මගේ ජීවිතයේ කවදාවත් නොහිතපු පැත්තකට මාව පාවෙලා යනවා වගේ තේරුනා.

මගේ ළඟින් ම හිටපු සමහර යාලුවෝ නම් මට කිව්වේ චන්දිමාවත් කසාද බැඳගෙන ඔය යන ගමන පලයන් කියලා. ඒත් මම කොහොමද එච්චර ආත්මාර්තකාමියෙක් වෙන්නේ. හුඟක් මිනිස්සු තනියම ඉගෙන ගන්න කියලා පිටරට යනවා. ඊට පස්සේ තමන් ට තනියම ඉන්න බැරිවෙනකොට තමයි ගෑණු මතක් වෙන්නෙ. ඔන්න ඊට පස්සෙ තමන්ගේ රටට දුවලා ගිහින් කසාදයක් බැඳගෙන එනවා. චන්දිමාව ඒ වගේ අමාරුවක දාන්න මම හීනෙන් වත් හිතුවේ නෑ.

මේ මොනවත් චන්දිමා දැන්ගෙන හිටියෙ නෑ. දවසක් මට චන්දිමා ගෙන් කෝල් එකක් ආවා.

"හෙලෝ අකලංක...කොහොමද..."

"වරදක් නෑ. ඔයාට කොහොමද..." මම ත් අමාරුවෙන් ඇහුවා.

"හොඳයි...මේ ඉරිදා ඔයාට වැඩක් ද?"

"එහෙම විශේෂ වැඩක් නම් නෑ චන්දිමා ඇයි...?" මමත් වීරයා වගේ උත්තර දුන්නා. මට නිකම් උණ වගේ. ඇයි චන්දිමා මෙහෙම අහන්නේ.

"මට ඔයාව හම්බෙන්න ඕන අකලංක..." චන්දිමාගෙ කටහඬෙත් පොඩි වෙවුලන ගතියක් මට තේරුනා.

"හෙට හවස පහට බෝධියේ උඩ මලුවට එන්න පුලුවන් ද...?"

දෙයියනේ...මම කොහොමද බෑ කියන්නේ.

මට රෑ නින්ද ගියේ නෑ.මුලු රෑම මම කල්පනා කලේ ඇයි චන්දිමා මට කතා කලේ කියලයි...

පහුවෙනිදට එලි උනා. අමාරුවෙන් දවස ගත කරලා ගෙදරටත් බොරුවක් කියලා පන්සල් යන්න සූදානම් උනා.

ගැහෙන හිතත් අරගෙන මම උඩ මලුවට ගොඩ උනා. තාප්පෙට හේත්තු වෙලා ගඟ දිහා බලගෙන ඉන්න චන්දිමාව හොයාගන්න මට එච්චර අමාරු උනේ නෑ. මම ඈතට වෙලා බලන් හිටියා. කවදාවත් නොතිබුන බලාපොරොත්තු වලින් එයාගේ මූන පිරිලා තිබුනා. දිගට දිගේ ඇඳන් උන්නු සුදු ගවුම නිසා ඇත්තටම චන්දිමාව පෙනුනේ පුංචි සුරංගනාවියක් වගේ. තවත් මට බලන් ඉන්න බැහැ.

මම චන්දිමා ලඟටම ගියා. අහිංසකී...මට හිතුනා.

"චන්දිමා...."

කිසිම කලබලයක් තිබුනේ නෑ. එයා එයාගේ අහින්සක ඇස් පුංචි කරලා මා දිහා බැලුවා. තත්පර ගනනකදි අපි දෙන්නා වචන දාහකට වඩා දේවල් ඇස් වලින් හුවමාරු කර ගන්න ඇති.

චන්දිමා ආයිමත් ගඟ දිහා බලා ගත්තා...

"ඇයි චන්දිමා මට එන්න කිව්වේ"

චන්දිමා හිමීන් මගේ අත අල්ලා ගත්තා. ආයිමත් අර අහිංසක ඇස් දෙක පුංචි කරලා මගේ ඇස් දෙකට එබුනා. මගේ පපුව විනාඩියට හැත්තෑ දෙවාරයක් නෙවෙයි, හත් දහස් දෙසිය වාරයක් ගැගෙන්න ඇති.

"මම ඔයාට ආදරෙයි අකලංක...."

මගේ පපුව හිරවෙනවා වගේ මට දැනුනා. මම මොකක් ද දෙන උත්තරේ. මම තව කී දවසද මේ රටේ ඉන්නේ. මම කොහොමද චන්දිමාට කියන්නේ මම එයාට කොච්චර ආදරේ ද කියලා. ජීවිතයේ සමහර දේවල් තියෙනවා අපි කාටවත් පාලනය කරන්න බැරි දේවල්. සමහරු ඒවට දෛවය කියලත් කියනවා. ඒ වගේ වෙලාවල් වලදි අපි හුඟක් අසරණ වෙනවා.

මම හිත හදාගත්තා.

"මේ අහන්න චන්දිමා...මට ඔයාට කැමති වෙන්න බෑ. මට හිතෙන්නෙ නෑ ඔයයි මායි ගැලපෙනවා කියලා. අනික මම තව සුමාන දෙකයි මෙහෙ ඉන්නේ. ඊට පස්සේ මම ඉගෙන ගන්න රටින් පිට යනවා. අනික මට තව ගොඩක් ඉගෙන ගන්න තියෙනවා...මට දැන්ම ආදරයක් ගැන හිතන්න බැහැ..."

ලෝකෙම තියෙන බොරු ටිකක් මට කොහෙන් ආවද මන්දා. චන්දිමා ගෙ අහිංසක ඇස් දෙක අගට පුංචිම පුංචි කඳුලු බිංදු දෙකක් ආවා. ඒ කඳුලු කැට දෙක කම්මුල් දිගේ රූටලා බිමට වැටෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. මගේ පුංචි සුරංගනාවි ව තුරුලු කරන් මමත් ඔයාට ආදරෙයි කියල මුලු ලෝකෙටම කෑ ගහල කියන්න ඇත්නම්....

"එහෙනම් අපි යමුද චන්දිමා..."

"ඔයා යන්න අකලංක.මට තව ටිකක් ඉන්න ඕන. මම මගේ ජීවිතේ මුලින්ම ආදරෙයි කියලා කිව්වෙ ඔයාට. ඒත් ඇයි මටම මෙහෙම උනේ."

"ඔයාට මට වඩා හුඟක් හොඳ කෙනෙක් ලැබෙයි...දුක් වෙන්න එපා"

"යන්න අකලංක...ඔයා යන්න...."

ඉර රතු පාට ගුලියක් වෙලා නිදාගන්න සැරසෙමින් තිබුනා. මැරෙන්න තරම් දුකක් මගේ හිතේ තියාගෙන මම ගෙදරට ගොඩ උනා. දුක තුනී වෙන්න මම කලේ පුලුවන් තරම් අඬපු එකයි.

මට ආත්මාථකාමියෙක් වෙලා චන්දිමා මගේම කරගන්න තිබුනා. එහෙම උනා නම් ඒ අහිංසකීට ගොඩාක් දුක් විඳින්න වෙනවා. චන්දිමා අදටත් දන්නේ නැතුව ඇති මම කොච්චර එයාට ආදරේ ද කියලා. ඒක එයා දැනගන්නවට වත් මම කැමති නෑ. එතකොට එයාට ගොඩාක් දුක හිතෙයි.

කවදාවත් ආත්මාර්ථකාමී වෙලා ආදරය පස්සේ දුවන්න එපා. එහෙම ලබා ගන්න ආදරයට වටිනාකමක් දෙන්න බැහැ. අද හුඟක් දෙනා ආදරය ගනු දෙනුවක් කරගෙන. ආදරයට ම විතරක් ආදරය කරන්න. එතකොට ඒ ආදරය සදාකාලික නැතත් මැරෙන තුරාවටම හරි අපේ හිත් තුල ජීවත් වෙයි.

යට ගියාව 3

එදා දවසම මම හිටියෙ සිහියකින් නෙවේ. බලන බලන තැන සුරංගනාවි ඉන්නවා. ඇයි මටම වෙන්නෙ, මම හිතුවා. "එයා අක්ක කෙනෙක්..." වාසනා කියපු දේ මගේ කන් දෙකේ හැමතිස්සෙම දෝංකාර දුන්නා.

කාලය පාවෙලා ගියා. මගේ යාලුවො කීප දෙනෙක් ව වත් මග ඇරලා වාසනා ලගෙ කෝච්චි කට්ටියට හිමින් සෙට් වෙන්න මට පුලුවන් උනා. සුරංගනාවි හරි අමුතුයි. ඒ අමුත්ත ට මම ගොඩක් ආස කලා. එයා වැඩිය කතා කලේ නෑ. අනිත් අය කියන ඒවට අහිංසක කමට හිනාවෙන එක තමයි එයා වැඩිපුර කලේ. වෙලාවකට මට හිතුනා මේ කුරුවල් උන කට්ට කයිරාටික කමින් පිරුණ ලෝකෙක මේ වගේ සුරංගනාවියක් මොනවට පහල උනාද කියල.

දවසක් හොඳටම වැස්ස. මම ස්ටෙෂන් එකට ආවෙ බාගෙට නාල. දැන් නම් සබන් කෑල්ලක් විතරයි අඩු. මම මටම සාප කරගෙනම ස්ටේෂන් එක ඇතුලට ආවා. මගෙ ඇස් දිව්වෙ සුරංගනාවි හොයාගෙන. කවුරුත් නෑ. මදැයි නාගෙන ආවා. මම ගෙදරින් එලියට බහිනකොට මට ඇහුනා අම්මා තාත්තට කියනවා, "මොන කුලප්පුවකට යනවද මන්දා තෙමීගෙන...තව කෝච්චි නෑ වගේ නෙ.."

මමත් ඉතින් මට නෙවී වගේ අවා.

අද හරි වගේ...අඩු ගානේ වාසනාවත් නෑ නෙ රන්ඩුවක් වත් අල්ලන්න.

මම අර මොකාද එක ගිලපු මොකාද වගේ ඉන්නවා. කෝච්චිය එන්න තව වෙලා තියෙනවා.

"අකලංක..." මගේ පිටිපස්සෙන් ඇවිත් කවුද මට කතා කලා.

මට අදහාගන්න බෑ. පුංචි සුරංගනාවි අද හරියට පිනි වැටුණු පිච්ච මලක් වගේ. වැස්සට එයා තෙමිලා. මාව මොහොතකට ගොලු උනා. මට මුලු කෙල්ලො සංහතියම එපා උනා. පිච්ච මල් වගේ ඉන්න පුලුවන් කෙල්ලො ඇයි රෝස මල් වෙන්න දඟලන්නේ. මට හිතුනා. මගේ සුරංගනාවිට පුලුවන් මුලු ලෝකෙටම චාම් කම මොකක්ද කියලා උගන්නන්න.

"ආ...ගූඩ් මෝ(ර්)නින් චන්දිමා..." මම අමාරුවෙන් වචන ගලපගෙන මුල්ම වතාවට නම කියලා එයාට කතා කලා. කොච්චර උනත් එයාට කටක් ඇරලා අක්කා කියන්න මගෙ දිව නැමුනෙ නෑ.

"ගූඩ් මෝ(ර්)නින්...අද වාසනා ල නෑ වගේ නේද...?"

"ඔව් වැස්ස නිසා වෙන්න ඇති..අපරාදෙ කෝච්චිය මිස් වෙයි නේ..."

මම වැස්ස වලාහක දෙවියන්ට හිත යටින් ස්තුති කලා.මම එහෙම කිව්වට මම හිත යටින් ප්‍රාර්ථනා කලේ "අනේ දෙයියනේ අද වාසනා ලට ට්‍රේන් එක මිස් වෙයන්" කියලා.

දෙයියො මගෙ මූන බැලුවා. මමයි චන්දිමයි කෝච්චියට ගොඩ උනා.

අපි හිමින් කතාවට වැටුනා. කතාව කිව්වට මම ප්‍රශ්න අහනවා. එයා උත්තර දෙනවා. සමහර ප්‍රශ්න වලට ඔලුවෙන් විතරයි.

අර කතාවක් තියෙනවා නෙ හිඟන්නා ගෙ පාත්තරේ හෙනහුරා වැටෙනවා කියලා. ඔන්න මගදි අපිට උදැල්ලක් වැටුනා. චන්දිමා ගේ ඉස්කෝලෙ යාලුවෙක් මගදි අපිව දැකලා අපි හිටපු තැනට.

චන්දිමා ගෙ යාලුවා කතා පෙට්ටියක්. එත් මගේ සුරංගනාවි කිසිම කලබලයක් නෑ.

"ඒ කාලේ හරි ෂෝක් නේද චන්දි...ඒ ලෙවල් ක්ලාස් එක තමයි මම නම් කැමතිම..."

ඔන්න මට පොටක් පෑදුනා.

"ඔය ගොල්ල ඒ ලෙවල්ස් කලේ මොන අවුරුද්දෙද..."

චන්දිමා ආයිමත් අහිංසකව හිනා උනා.

"අපි 2000..." යාලුවා පැනලා කියපි

මාව නිකන් පාවෙනවා වගේ තේරුනා. දහසක් බලාපොරොත්තු තත්පර කීපයක් ඇතුලත මගේ ඔලුවෙ වැඩ කලා. මම එච්චර අවාසනාවන්ත නෑ.

චන්දිමා අක්ක කෙනෙක් තමයි. මම හිතපු තරම් අක්ක කෙනෙක් නෙවෙයි. මම ඒ ලෙවෙල් කලේ 2001.

මගේ බලාපොරොත්තු අලුත් උනා. ඒත් මේ වගේ ලොකු සතුටක් එනකොට හිතට පොඩි බයකුත් ආවෙ නැතුව නෙවෙයි.

"වැඩිපුර හිනා උනහම අඬන්න වෙනවා..." අපේ තාත්තා නිතර කියන කතාවක් මට මතක් උනා...

යට ගියාව 2

පොර කාල නැග්ගට මොකද මේ කෝච්චියේ ඒ තරමට සෙනග හිට්යේ නෑ. ඒක නිසා මට සුරංගනාවි හොයාගන්න අමාරු උනේ නෑ.

"මචං දැන් කොහොමද එන්ටර් වෙන්නෙ." එකෙක් අහනවා.

දැන් ඉතින් එකම ක්‍රමය තමයි වෛරක්කාරිත් එක්ක චැට් එකක් දාන එක. අපේ උන් ටික පොඩ්ඩක් ෂේප් කරල මම කිට්ටු උනා.

ස්ටේෂන් දෙකක් යන්න උනේ නෑ. හතුරිගෙ රේඩාර් එකට මාව අහු උනා. දැන් මොකක් වෙයිද? පරණ හතුරු කම් මතක් කරලා මෙයා එක පාරටම මගෙ ඇඟට ගොඩ උනොත්...ඊටත් මේ දෙනෝ දාහක් ඉස්සරහ.

"හලෝ අකලංක"

මාව නිකන් කරකවල අත ඇරියා වගේ. මෙන්න මෙයා මගේ නම කියල මට අත වනනවා. වැඩෙන් බාගයක් හරි වගේ. මට හිතුනා. හැබයි මිනිස්සුන්ට හතුරන්ගෙ නම් ලු වැඩියෙන් මතක. පොඩි බයකුත් හිතට ආවෙ නැත්තෙ නෑ.

ඕන දෙයක්... මම තව ටිකක් කිට්ටු උනා.

"අපෝ ඔයගොල්ලන්ව දකින්න තියෙන අමාරුව. මම හිතන්නෙ ඒ ලෙවල් කරාට පස්සේ මේ හම්බුනාමද කොහෙද නේද.දැන් මොකද කරන්නේ...ෂුවර් එකටම කැම්පස් වෙන්න ඇති..."

ඔන්න දැන් තමයි මගේ ඇඟට ටිකක් ලේ ටිකක් ඉනුවේ.

"ඔව් නේ...ගොඩාක් කාලෙකට පස්සේ."

මම හොරෙන් පුංචි සුරංගනාවි දිහා බැලුවා. වේගෙන් ඇදෙන කොච්චියේ ජනේලෙ අතරින් එයා සිතිජය දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. ජනේලෙන් එන හුළඟට එයා එයාගෙ අහිංසක ඇස් දෙක පියාගන්නවා. ඒ මූණේ තිබුනෙ පුදුම සැහැල්ලුවක්. චූටිම චූටි දම් පාට කරාබු දෙකකුයි හීනිම හීනි මාලයකුයි ඇරෙන්න කිසිම ආභරණයක් එයා පැළඳගෙන හිටියෙ නෑ.

මම මේ වගේ කෙල්ලො සිය ගානකගෙ පස්සෙන් ගිහිල්ලා ඇති. ඒත් මේ පුංචි සුරංගනාව මාව මොහොතකට වෙනම ලෝකෙකට අරන් ගියා.

කෝච්චිය ගමනාන්තය ටත් එන්න ලං උනා. සුරංගනාවි අපිත් එක්ක කතාවට වැටෙන පාටක් නෑ. මට පොඩි දුකකුත් හිතුනා. එයා එයාගේ ලෝකෙ. කල්පනාවක.

බැරිම තැන මම වෛරක්කාරිට වචනෙ දැම්මා.

"මේ වාසනා...මේ...මේ..."

වාසනා කට ඇරන් බලන් ඉන්නවා.

මම සුරංගනාවි ව ඇහින් පෙන්නලා වාසනාගෙන් ඇහුවා..."මෙයා කවුද"

ඔන්න ඒ පාර අර වාසනාගේ සුපුරුදු කට ඇරුනා...

"ආ...එහෙනම් මේකටයි මේ දිවි හිමියෙන් ඇවිත් තියෙන්නෙ. මේ...මල්ලී...ඒවා ගැන හිතලා පව් පුරවගන්න එපා. එයා අක්ක කෙනෙක්..."

මගේ ඔලුව ඇතුලෙ පාට පාට නිලා කූරු මල් වෙඩි දස දහස් ගනන් පත්තු වෙන්න පටන් ගත්තා. මොහොතකට මට හිතන්න අමතක උනා. ඒ වෙලාවෙ එහෙම උනේ ඇයි කියල මට අදටත් හිතාගන්න බෑ.

.....විරාමයකට අවසර........

යට ගියාව 1

මේ වෙලාවෙ මට කරන්න වැඩ ගොඩයි. ඒත් ඒ එක වැඩක් වත් කරන්න ඇඟට හයියකුත් නෑ, හිතට හයියකුත් නෑ. ඇඟට හරියට කෑම බීම ටික වැටුනෙ නැති උනාම ඇඟ ලෙඩ වෙනවා වගේ හිතට හරියන ආදරය ලැබුනෙ නැති උනාම හිත ලෙඩ වෙනවා. ඒත් මේ වෙලාවේ සුන්දර මතක ගොන්නක් හරියට චිත්‍රපටියක් වගේ මට මැවිලා පේන්න පටන් ගන්නවා.

ජීවිතයේ මම පහු කරපු සුන්දරම කාල වකවානු වලින් එකක් තමයි මම කැම්පස් ගිය කාලෙ.ජීවිතය ගැන කිසිම බරක් පතළක් අපට තිබුනෙ නෑ.ඔන්න ඔය කාලේ තමයි මගෙ මේ ජීවිතය පුරාවට "අකලංක" කියන පිස්සාට විතරක් ආදරය කරපු කෙල්ලො අතලොස්සෙන් අහිංසකම සුරංගනාවි මට මුණගැහුනෙ.

කෙල්ලො කොල්ලන්ට ආදරය කරන්න පටන් ගන්න හැටිත් කියන්න මම පොඩි වෙලාවක් ගන්නම්. ඔන්න කොල්ලෙක් ඉතින් පෙරුම් පුරලා පුරලා පස්සෙන් ගිහිල්ලා තමන් ගෙ හිත ගිය කෙල්ලගෙන් අමාරුවෙන් අහුවා කියමුකෝ. ඔන්න කෙල්ල ඊට පස්සෙ දානවා හතර වටේටම රේඩාර් එක. යාලුවො මාර්ගෙයෙන් හොයනවා කොල්ලා සල්ලි කාරයෙක්ද, කොල්ලට කාර් බාර් තියෙනවද, තාත්තට බිස්නස් තියෙනවද, අක්කා ලෝයර් ද, කොල්ලට පවුල් බර නැද්ද, මේ කොල්ලව එල්ලගත්තොත් නම් අපේ හත් මුතු පරම්පරාවම ගොඩ...ඔන්න ඔය වගේ දේවල්. ඒත් හැම කෙල්ලම මේ වගේ නෑ කියලත් කියන්න ඕන.

මේ ගැන මම පස්සෙ ලියන්නම්. ලස්සන ආදර කතාවකට මේ වගේ කුණු ගොඩවල් මැදදි ඇද බාන්නෙ මේ ලියන එකාට පිස්සු ද කියල කියවන අය හිතන්න පුලුවන්. ඒත් හැමදාම කියන්න වගේ ඇත්ත තිත්තයි.

මම උදේ හවස කැම්පස් ගියේ කෝච්චියේ. මටම ගැලපෙන පිස්සු යාලුවො ටිකකුත් මට හිටියා. ගමන දුෂ්කරයි. ඒත් ඒ කෝච්චියේ අපි ගත කරපු කාලය ඉතාම සුන්දරයි. ඒවා දැන් ඉබේටම අතීතෙට එකතු වෙලා. මේ මම කියන්න හදන සුරංගනාව මට මුණගැහෙනකොට මම කැම්පස් එකේ කෝඩුකාරයෙක් නම් නෙවේ. මම හිටියේ තුන් වැනි අවුරුද්දේ.

අපි යාලුවො සෙට් එකට දවසක් උදේ කෝච්චිය මිස් උනා. ඒකත් උනේ මගෙ යාලුවෙක් නිසා. අපි ඉතින් මිනිහාටත් බැන බැන ඔරලෝසුවෙ කටු ගනන් කර කර හිටියැයි කියමුකො.

"මචං...දැන් නම් කොහොමත් යන්න බෑ 8 ලෙක්චර් එකට."

ඔන්න එක යාලුවෙක් කියපි.

"උඹට පිස්සු ද බන්...දැන් ඉතින් අල්ලපන් ඒකෙ වල්ගෙ..."
ඒ තව එකෙක්.

"නෑ බං මූ මේ ෆයර් වෙලා ඉන්නෙ අර ආලෝකා එන හින්දනෙ. නැත්නම් මූට කොහෙද අකුරු කරන්න ආසාවක්..."

මෙන්න මේ වගේ කතා අස්සෙ මම දැන් එබි එබී බලනවා අඩුම ගානෙ ඩක්කුවක් වත් එයිද අපිට පිහිට වෙන්න, කියලා.

එක පාරටම ස්ටේසමේ ලොකු කණු දෙකක් අතරින් ඒ පුංචි සුරංගනාවි මතු උනා. එයා ඇඳන් හිටපු චාම් ලා කොල පාට සාරිය එයාගෙ ඇත්දත් පාට හමට සියට සීයක් ගැලපුනා. එක පාරට හමාගෙන ආපු දඟකාර මුහුදු සුලං රැල්ලක් නිසා තරමක් කොටට කපලා තිබුනු එයාගේ කොන්ඩෙ අවුල් උනා. අමුතුම ලතාවකට දෙනෝදාහක් සෙනග අතරින් පුංචි සුරංගනාවි මම හිටපු පැත්තට අදුනා.

කැම්පස් එකේ බොරු සෝබන කෙල්ලො දැකලා එපා වෙලා හිටපු මට මේ සුරන්ංගනාවිගෙන් ඇස් අහකට ගන්න හිතුනෙ නෑ. කැම්පස් එකේ වැඩි හරියක් හිටියේ බොරු සෝබන කාරයො. කොහේහරි ඈත වන්නියක ඉඳලා කොළඹ එනවා. ඊට පස්සේ ඉතින් ඒ ගොල්ලො තමයි කොළඹ ඔක්කොම දන්නේ. මම මේ කියන්නෙ හැමෝ ගැනම නෙවෙයි. සමහර හොඳ ළමයි හිටියා කවදත් ගම අමතක නොකරපු.

මගේ යාලුවො ටිකට මාව නෝට් වෙලා.

"මචං, අද කාටද කුරුමානම"....එකෙක් අහනවා.

"නෑ බං පොඩි ඒන්ජල් කෙනෙක් ආවා මේ පැත්තට... එකයි බැලුවේ"

කෝ...කෝ..මුන්ටත් පුදුම හදිස්සියක් නෙ තියෙන්නෙ.
මචං එන පොට හරි නෑ. පිය රජතුමා ත් සමගයි උඹේ කුමරිය එන්නේ

අයියෝ...ඉතින් ඉවරයි...මට හිතුනා. දැන් ඔන්න තාත්තයි දූයි අපිව පහු කරගෙන යනවා. අපේ කොල්ලො ටික රටේ නැති සද්ද ටික දැන් මට දානවා.

එකපාරටම මේ දෙපල ගිහින් නැවතුනේ තවත් කෝච්චි සෙට් එකක් ලඟ. කෝච්චි සෙට් එකක් කිව්වේ කෝච්චියේ සෙට් වෙලා එකට යන කට්ටියකට. මම හොඳට ඇස් ඇරලාබැලුවා. ඉස්කොලෙ යන කාලෙ මගෙ ජන්මාන්තර වෛර කෙල්ලෙක් එතන. දැන් මොකද කරන්නෙ. එහෙන් තාත්තා. මෙහෙන් වෛරක්කාරි. ඔන්න එක පාරටම දෙයියො බැලුව වගේ තාත්තා කට්ටියට සමු දීල ආපු පාරෙම යන්න ගියා.

එතකොටම හූ හඬ ඇහුනා. මචං අකලංක යමුද පස්සෙන් එකෙක් කියනවා වගේ මට යාන්තමට ඇහුනා.

මම දෙපාරක් හිතුවේ නෑ...

.....විරාමයකට අවසර........

ආදරයයි විවහයයි

මම මේ කියන්න හදන කතාව අහලා කලබල වෙන්නවත් මට දොස් පවරන්න වත් එපා. ඒත් මම හිතනවා මේක තමයි තිත්ත ඇත්ත කියලා.

මේ කතාවේ කතා නායිකාව මගේ හොඳම යාලුවෙක්.අපි එයාට චමිලා කියමු. (හැබයි එයාගෙ ඇත්ත නම නම් ඒක නෙමෙයි.) මට මුලින්ම එයාව අඳුරගන්න ලැබුනේ මම කොළඹ කැම්පස් ආපු මුල් දවස් වලමයි. චමිලා කියන්නේ හැමතිස්සෙම ආදරය ගැන කතා කරපු,නිතර කවි සින්දු ලියපු, හරිම සැහැල්ලුවට ජීවිතේ ගැන කතා කරපු, කාටත් උදව් කරපු හරි හොඳ කෙල්ලක්. අනිත් කෙල්ලො සෙට් වෙලා වල බහිද්දි චමිලා හිටියෙ එයාගෙ කොල්ලගෙ අතේ ම එල්ලිලා. ඇත්තටම අපේ අනිත් එවුනුත් කතා උනෙ ඒකි නම් මාර කෙල්ලක්. කොල්ල කොච්චර වාසනාවන්තද

කියලා. කොටින්ම කියනවා නම් එයා ඒ දවස් වල කෑවේ බිව්වෙත් ආදරය කියලයි මට නම් හිතුනෙ.

පොඩ්ඩකට හරි වෙන් වෙලා හිටියත් විනාඩි 10 න් 10 ට එකිනෙකාට කෝල් කරගෙන "ඔයා කෑවද, ඔයා බිව්වද, ඔයා අද අඳින්නෙ මොකක් ද, ඔයා අද දාන සපත්තු දෙකේ පාට මොකක්ද...." කියලා අහලා නිතර සැප දුක බලන පුරුද්දකුත් චමිලා ගෙ තිබුනා. අපේ උන්ට මේක මහ විකාරයක් වගේ පෙනුනට මට නම් වෙලාවකට හිතුනෙ ආදරය කියන්නෙ මෙන්න මේ වගේ බොලඳ දෙයක් වෙන්න ඕන කියලා.

කාලය ඉගිල්ලුනා. අපේ කැම්පස් ජීවිතය ඉවර උනා. හැමෝම එක එක තැන් වලට පාවෙලා ගියා. ඇත්තටම චමිලා ගැන මට අමතක උනා කිව්වොත් වැරදි නෑ. එත් අපි හිතන තරම් මේ ලෝකෙ ලොකු නෑ. අපිට අපේ අතීතය වත් අපිත් එක්ක හිටපු අපේ හිතවතුන්වත් අමතක කරන්න එච්චර ලේසි නෑ. කෙනෙක් ව මුණ ගැහෙන්න තියෙනවා නම් කොහොමහරි ඒ කෙනාව දෛවය විසින් මුණගස්වනවා.

ඉතින් මට මේ ලඟදි දවසක් චමිලා ව අහම්බෙන් මුණ ගැහුනා. "චමිලා ලස්සන වෙලා". මට එකපාරටම හිතුනා. අපි දෙන්නා කතාවට වැටුනා.

"ඉතින් අකලංක, කොහොමද ජීවිතේ"....චමිලා අහුවා.

"වරදක් නෑ චමිලා...කොහොමද ඔයාට"

චමිලා අර යාලුවෙලා හිටපු කොල්ලාවම මැරි කලා කියලා මට ආරංචි උනත් ඒක අහන්න මට නිකම් මොකක්ද වගේ. ඒත් බැරිම තැන මම ඇහුවා.

"ඔව් අපි බැඳලා දැන් අවුරුදු 3 ක්. සහන් බැඳලා මාස දෙකෙන් රට ගියා නෙ"

මට වෙනසක් තෙරුනා. චමිලා කතා කලේ හරියට සිංහල බෑ වගේ. "සහන් නේද රට ගියේ. මෙයාට මොනවා වෙලාද...." මට හිතුනා. මිනිස්සු කරන කියන හුඟක් දේවල් දිහා උපහාසයෙන් බලන්න පුරුදු වෙලා හිටපු මට මේක අරුමයකි උනේ නැහැ.

ඒ දවස් වල ආදරය කරපු හැටියට මම හිතුවා දැන් මෙයා හැඬු කඳුලෙන් ඇති කියලා. මට මතක් උනා ඒ දවස් වල චමිලා කියපු රොමෑන්ටික් කතා. ඒවා අහගෙන ඉන්න බැරි තරමට බොලඳයි.

මම පොඩි හින්දි චිත්‍රපටියක දෙබසක් දැම්මා. චමිලා ඒ දවස් වල ඔය බොලඳ හින්දි ෆිල්ම් ඔක්කොම එකක් නෑර බලනවා. ඊට පස්සේ ඉතින් අපිට වදේ. එයාගේ ලෝකෙ උනේ එවා තමයි.

"ඔයා ඇස් දෙක වහන්න. එතකොට සහන් ඔයා ඉස්සරහ ඉඳීවි "

චමිලා ගෙ මූණ කරත්තෙට අහුවෙච්ච කජු ලෙල්ලක් වගේ උනා.

"ඊයා..........මොනවද අකලංක ඔයා ඔය කියන බොලඳ කතා. හරියට හින්දි ෆිල්ම් එකක වගේ නේ. ඒ කාලේ දැන් ගියා."

චමිලා කිව්වේ හරියට කවදාවත් එයා බොලඳ හින්දි චිත්‍රපටි නොබලපු හැමදාම බොහොම ක්ලැසික් ෆිල්ම්ස් බලපු කෙනෙක් ගානට. එයා මාත් එක්ක කතා කලේ හරියට අමුතු සතෙක් එක්ක කතා කරන ගානට.

ඇත්තටම මට අදහගන්න බැරි උනා. ඇයි මිනිස්සුන්ට මෙහෙම වෙන්නේ. මට නම් හිතුනේ බැන්දට පස්සේ තමයි චමිලා මෙහෙම වෙනස් උනේ කියලා. ඒත් මට තවම හිතාගන්න බෑ. මේකට වගකියන්න ඕන කාලයද, කසාදෙද,පරිසරයද?

කෙනෙක් මේ වගේ වෙන්නේ එයාට ජීවිතේ හරි කෙනා ලැබුනෙ නැති උනාමද? මට ප්‍රශ්න ගොඩයි. ආදරය කියන එක හැමදාම බොලඳ වෙන්න ඕන නේ ද?

වෙන කෙනෙක් ට නම් කමක් නෑ. මට දුක ගහ දන්න මට ම චමිලා කොල කඩලා පෙන්නපු එකයි. අපි පිටින් ලස්සනයි කියල හිතන් ඉන්න ගොඩක් දේවල් වල ඇතුල් කුණු ගොඩවල් කියලයි සමහර වෙලාවට මට හිතෙන්නේ.

කවදාවත් බොරුවට ආදරය කරන්න එපා. පස්සෙ පසුතැවිලි වෙන්න වෙයි. ඊට පස්සෙ බොරුවට පිටට ලොකු ආදරයක් පෙන්නගෙන තිත්ත කසාය බොනවා වගේ ජීවත් වෙනවා. අනික තමන් බොලඳයි නම් ඒක ලෝකෙට කියන්න බය වෙන්න ඕන නෑ නේද? තනියම ෂාරුක් ඉන්න චිත්‍රපටි බලලා කට්ටිය සෙට් උනහම ඩා වින්චි කෝඩ් ගැන කතා කරන්නෙ ඇයි?

හිතන්න...හැමෝටම තමන් ආදරය කරන කෙනා ලැබෙනෙ නෑ. ඒ ලැබුනත් කසාද බඳින්න ලැබෙන්නෙත් නෑ. මම වැරදි වෙන්නත් පුලුවන්. ආදරය කසාද බැඳිල්ලෙන් ඉවර වෙන්නම ඕනද. කසාද බැන්ඳට පස්සේ හැමෝම චමිලා වගේ වෙනවද?

අර කියනවා වගේ ඇත්ත තිත්තයි. ඒ තිත්තට මූණ දෙන්න.

ඇරඹුම

ජීවිතය ලස්සන කරගන්න මිනිස්සු නොකරන දෙයක් නෑ. වෙලාවකට වැරදියි කියල දැන දැනත් කොච්චර දේවල් මිනිස්සු කරනවද. ඒ අපි ජීවත් වෙලා ඉන්න ටික කාලය ඇතුලත ජීවිතය ලස්සන කරගන්න.

මෙතැන් පටන් එකතු වෙන්න...ජීවිතයේ නොහිතන පැති වලට යන්න...